نمایش مبدأ برای مسائل و تأويلات صوفية

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR74947J1.jpg
| عنوان =مسائل و تأويلات صوفية
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[سلمی، محمد بن حسین]] (نویسنده)

[[نیشابوری، اسماعیل بن نجید]] (نویسنده)

[[ارفه‌‌لی، بلال]] (محقق و مقدمه‌نیيس)

[[بوورینگ، گ‍ره‍ارد]] (محقق و مقدمه‌نیيس)
|زبان 
| زبان = عربی - انگلیسی
| کد کنگره =‏س?م? / 288 BP
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = دار المشرق
| مکان نشر =لبنان - بیروت
| سال نشر = 2010م.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE74947AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ یکم
| شابک =2-7214-8133-9
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =02745-58038-58038-58034
| پس از =
| پیش از =
}}

'''مسائل و تأويلات صوفية'''، نوشته [[سلمی، محمد بن حسین|ابوعبدالرحمن سلمی]] (325-412ق)، از علما و مشایخ صوفیه و صاحب اثر در تفسیر، تاریخ و تراجم صوفیه است<ref>ر.ک: خیرالدین، زرکلی، ج6، ص99</ref>. این کتاب در موضوع تصوف و عرفان به نگارش درآمده و توسط [[ارفه‌‌لی، بلال|ارفه لی]] و [[بوورینگ، گ‍ره‍ارد|گرهارد بوورینگ]] تحقیق شده است.

این کتاب مشتمل بر دو بخش است؛ بخش اول آن شامل دو قسمت است: نخست هفت مسئله پیرامون صوفیه و دوم تأویلات صوفیه است که هر دو متعلق به [[سلمی، محمد بن حسین|سلمی]] است. بخش دوم این کتاب حاوی احادیثی است که توسط [[نیشابوری، اسماعیل بن نجید|اسماعیل بن نجید نیشابوری]] (م 366ق) استاد و نیای [[سلمی، محمد بن حسین|سلمی]] گرآوری شده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه ج</ref>.

نویسنده در بخش اول این اثر از مسائلی پیرامون تصوف، مانند قواعد تصوف و مبانی آن، ماهیت فقر و آداب آن، حیاء و حقیقت آن، ماهیت و کیفیت فراست و تفاوت آن با ظن و توهم، ذم تکبر علما و بیان سیره علماء در خشوع و خضوع، نصیحت امراء و وزراء و ذکر محنت‌های مشایخ صوفیه سخن به میان آورده است. او در ادامه برخی از تأویل‌های صوفیانه‌ای که درباره برخی از آیات قرآن کریم و برخی از احادیث مطرح شده را ذکر کرده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

نویسنده در سرتاسر اثر از سخنان بزرگان صوفیه مانند [[جنید بغدادی، جنید بن محمد|جنید]]، [[ابوبکر شبلی]]، [[تستری، سهل بن عبدالله|سهل بن عبدالله تستری]]، [[فضیل بن عیاض]]، [[یحیی بن معاذ]] و... در مطالب مطرح بهره گرفته است. او غالبا مباحث کتاب را به‌صورت مختصر مطرح نموده است؛ ازاین‌رو در ذکر اخبار و روایات به این شیوه پایبند بوده و از ذکر سند روایات پرهیز کرده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص25 و 37</ref>.