نمایش مبدأ برای قرآن و مولوی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NURقرآن و مولویJ1.jpg
| عنوان =قرآن و مولوی
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[بابایی، رضا]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =‏BP۸۴/۸/ب۲م۸
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر =انجمن معارف اسلامی ایران 
| مکان نشر = قم
| سال نشر =1380 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE
| چاپ =اول
| شابک =
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''قرآن و مولوی''' تألیف [[بابایی، رضا|رضا بابایی]]، این کتاب، شامل یک درآمد و سه بخش است. در «درآمد» سه عنوان ذیل بررسی شده:

1.حکایت‌گری و قصه پردازی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] به تأسّی از قرآن کریم؛ ۲.هدایت‌گری و ضلالت‌افکنی قرآن و [[مثنوی معنوی|مثنوی]]؛ 

۳.اثر پذیری‌های [[مثنوی معنوی|مثنوی]] از قرآن.

‏بخش اول، با عنوان بر صفحۀ حیات، گذری گذرا بر زندگی، احوال و آثار منظوم و منشور [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] و جایگاه علمی و ادبی او افکنده است.

‏در بخش دوم، با عنوان قرآن در چشم و دل [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]، به دیدگاه‌های [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] دربارۀ مقام، کارکرد و جایگاه قرآن می‌پردازد. بر اساس این تحقیق [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] قرآن را باران حق، نور، عصای موسی، حال‌های انبیا، ریسمان خدا خوانده است و همچنین مسائل ذیل را از زبان [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] به عنوان کارکرد و فواید وحی برشمرده است: میزان سنجی و موزونگری، روشنگری و رهنمونی؛ اصل و آغاز پیشه‌ها، اطمینان افزایی، کشندگی و ربایندگی.

در بخش سوم، با عنوان تفسیر و تأویل قرآن در نگاه [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]]، وضعیت تفسیر و تأویل درآثار [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] را به بررسی می‌گیرد و به این نتیجه می‌رسد که در اندیشۀ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] اگر تأویل به تبدیل معنا و تغییر مفهوم آیه بیانجامد پذیرفتتی نیست و اگر تأویل آن باشد که قرآن پژوه را در راه حقیقت، تیزبین‌تر و آگاه‌تر کند برای او قابل قبول است؛ هرچند آن نیز باید در چارچوپ عقل وحیانی و شریعت آسمانی باشد. فهرست منابع در پایان کتاب درج شده است.<ref> ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص239-240</ref>