نمایش مبدأ برای قاضی عیاض، عیاض بن موسی

<div class="wikiInfo">
[[پرونده:NUR01485.jpg|بندانگشتی|قاضی عیاض، عیاض بن موسی]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
! نام!! data-type="authorName" |قاضی عیاض، عیاض بن موسی
|-
|نام‌های دیگر 
| data-type="authorOtherNames" | اب‍ن‌ع‍ی‍اض‌، اب‍وال‍ف‍ض‍ل‌ ع‍ی‍اض‌ ب‍ن‌ م‍وس‍ی‌

س‍ب‍ت‍ی‌، ع‍ی‍اض‌ ب‍ن‌ م‍وس‍ی

ع‍ی‍اض‌ ب‍ن‌ م‍وس‍ی‌

ی‍ح‍ص‍ب‍ی‌، اب‍وال‍ف‍ض‍ل‌ ع‍ی‍اض‌

ی‍ح‍ص‍ب‍ی‌، ع‍ی‍اض‌ ب‍ن‌ م‍وس‍ی‌
|-
|نام پدر 
| data-type="authorfatherName" |م‍وس‍ی‌
|-
|متولد 
| data-type="authorbirthDate" |نيمه شعبان سال 476ق
|-
|محل تولد
| data-type="authorBirthPlace" |سبتة اندلس
|-
|رحلت 
| data-type="authorDeathDate" |544 ق
|-
|اساتید
| data-type="authorTeachers" |[[ابن عتاب]]

[[ابن حاج (ابهام‌زدایی)|ابن حاج]]

[[ابن رشد، محمد بن احمد|ابن رشد]]

[[ابی‌الحسين بن سراج]]

[[ابی‌علی حسین بن محمد صدفی]]
|-
|برخی آثار
| data-type="authorWritings" |[[‏الإلماع إلی معرفة أصول الرواية و تقييد السماع]] 

[[‏الشفا بتعریف حقوق المصطفی]] 
|- class="articleCode"
|کد مؤلف
| data-type="authorCode" |AUTHORCODE01485AUTHORCODE
|}
</div>

'''ابوالفضل عياض بن موسى يحصبى سبتى''' (476-544ق)، معروف به قاضى عياض اندلسى، قاضی مالکی، علامه، فقیه، مورخ


از کودکی به دقت و هوش و فراست معروف بود و به آموختن علم و حفظ قرآن و حدیث  و فقه مبادرت ورزید. به طوری که وقتی استادش ابوالولید بن رشد وی را دید از هوش و ذکاوت وی متعجّب شد. در وصفش گفته‌اند زمانی که وی کتابی را یک بار مطالعه می‌کرد تمام نکات آن را به خاطر می سپرد. تذکره نویسان او  را به سبب خشوع در نماز و بیان نیکو، حلم و تواضع و عفت ستوده‌اند.  در سی سالگی با هدف کسب علم به مسافرت پرداخت و به قرطبه رفت.  و در طول هشت ماه از علمای آن جا اخذ حدیث کرد. سپس به مرسیه رفت و با ابوعلی صدفی ملاقات کرد و از وی نیز اخذ حدیث کرد و اجازه نقل حدیث گرفت. همچنین با ابوعلی جیانی غسانی و ابوعبدالله مازری که از اولین شراح صحیح مسلم به شمار می‌رود، مکاتبه کرده و از آن‌ها نیز اجازه نقل حدیث گرفت. سپس به سبت<ref>شهری است نزدیک جبل الطارق</ref> برگشت و بقیه عمرش را در آن جا به تدریس و مناظره و ضبط کتب و تصحیح آن‌ها گذراند  تا اینکه قاضی و از علمای مبرز شهر خود شد<ref>ر.ک: بخاری، بکر بن محمد، صص 84-85</ref>