نمایش مبدأ برای فربه‌تر از ایدئولوژی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NURفربه‌تر از ایدئولوژیJ1.jpg
| عنوان =
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[سروش، عبدالکریم]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =‏BL ۵۱/س۴ف۴
| موضوع =دین‌ - فلسفه‌,ایدئولوژی
|ناشر 
| ناشر =مؤسسه فرهنگی صراط 
| مکان نشر =تهران
| سال نشر =اسفند 1376 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE37326AUTOMATIONCODE
| چاپ =پنجم
| شابک =964-91090-3-x
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''فربه‌تر از ایدئولوژی''' تألیف [[سروش، عبدالکریم|عبدالکریم سروش]]؛ اثر حاضر شامل مطالب زیر است:

#تأکید بر این که استاد و دیگران را به طرح پرسش فرا می‌خواند نه بر تقلید (صص.11-10، 7)
#به نقدهای استاد بر [[اقبال لاهوری، محمد|علامه محمد اقبال لاهوری]] و تقدس دادن به فلسفه اسلامی توسط استاد ایراد وارد شده است.
#دیدگاه استاد درباره حقوق زن تشریح شده است.
#در مقایسه [[شریعتی، علی|دکتر علی شریعتی]] و استاد آمده است: «نخستین چهره‌ای که مطهری باآن عهد بست، چهره یک حکیم [- شیخ‌ بوعلی سینا -] بود.» (ص. ۱۰۱)

#ضمن تأکید بر این بود که «صورت ایدئولوژی بخشیدن به همه چیز» (ص. ۱۵۲) یکی از آفات جوامع ایدئولوژیک است. از دیدگاه استاد درباره [[حافظ، شمس‌الدین محمد|خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی]] که «عارف درجه اول است که نفسی جز به یاد حق نمی‌کشید» (ص. ۱۵۲) انتقاد شده است.
#مؤلف ضمن تجلیل از سخن استاد که «اقتصاد علمی، مارکسیستی و غیرمارکسیستی ندارد)(ص. ۱۵۳)، اندیشیدن غیر علمی را از آفات دیگر جوامع ایدئولوژیک، شمرده است.
#ضمن تأیید سخن استاد که «فتوای عرب، بوی عرب می‌دهد و فتوای عجم بوی عجم»(ص. ۲۱۶) و رد نقد یکی از افراد به سخن استاد که «عرب و عجم بودن از مبادی، افتا و اجتهاد نیست»(ص. ۲۱۶) گفته است: «[اين فرد] نیندیشیده بود که این حکمی جامعه‌شناختی است نه فرمولی برای استنباط.» (ص. ۲۱۶)
#مؤلف ابتدا، سکوت [[موسوی خمینی، سید روح‌الله|امام خمینی]] را در برابر جریانات مربوط به [[شریعتی، علی|شریعتی]] بیان می‌کند و سپس به ذکر عکس‌العمل وی در مقابل نامه استاد خطاب به وی - درباره [[شریعتی، علی|شریعتی]] - می‌پردازد و می‌گوید: «آن نامه هم امام را تکان نداد که اظهار نظری بکند و موضعی در ظاهر به نفع مرحوم [[مطهری، مرتضی|مطهری]] بگیرند و یا کلمات او را در جایی، در نوشته‌ای یا در گفته‌ای، تصدیق یا تأیید بکنند.»(ص. ۲۲۸) <ref> باقرزاده‌ی ارجمندی، میراحمد، ص481-482</ref>