نمایش مبدأ برای فتح البیان في مقاصد القرآن

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR11531J1.jpg
| عنوان = فتح البيان في مقاصد القرآن
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[صدیق‌حسن‌خان، محمدصدیق]] (نویسنده)
[[شمس‌الدین ابراهیم]] (محشی)

|زبان 
| زبان = عربی
| کد کنگره =‏ ‎‏/‎‏ص‎‏4‎‏ف‎‏2 / 97/5 BP 
| موضوع = تفاسير اهل سنت - قرن 13ق.

|ناشر 
| ناشر = دارالکتب العلمية 
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 1420ق. = 1999م.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE11531AUTOMATIONCODE
| چاپ = یکم
| شابک =
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =11531
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور = 2803، 4669
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''فتح البيان في مقاصد القرآن،''' تألیف [[قنوجی بخاری، سید صدیق بن حسن‌خان|سید محمدصدیق خان قنوجی بخاری]] معروف به [[قنوجی بخاری، سید صدیق بن حسن‌خان|محمدصدیق حسن‌ خان نواب عالی]] (درگذشته 1307ق) است که با هدف نگارش تفسیری با زبان و روش نو به رشته تحریر درآمده است. این اثر با حواشی [[شمس‌الدین ابراهیم|ابراهیم شمس‌الدین]] منتشر شده است. 

تفسیر فتح البیان، تفسیری است متوسط، که مؤلف میان روش عقل و نقل که در استنباط آیه، از هر دو منبع برای فهم آیه سود جسته است. به نکات ادبی، توجه کامل داشته و منابع روایی خود را در تفسیر، در مقدمه‌ای که به همین منظور نگاشته، بیان کرده است. نسبت به نقل روایات ضعیف و اسرائیلیات، حساسیت داشته و هر جا که مناسب بوده این مشکل تفاسیر را بازگو کرده است. در عقاید، تابع نظریه اشاعره و از دیدگاه‌های آنان، چون مباحث امامت، صفات باری و عدل دفاع می‌کند و مباحثی چون رؤیت خداوند را به همان شکل که در نظریه عامه منعکس است، تبیین می‌کند.<ref>ر.ک: ایازی، سید محمدعلی، ص210</ref>‏ 

شیوه ترتیب و چینش مطالب، به‌مانند سایر مفسران است که به‌ترتیب مصحف، از نام سوره و معنای آن، فضیلت سوره و آیه و فضیلت قرائت شروع می‌کند و آنگاه آیه‌به‌آیه شرح کلمات و پیام جمله را بازمی‌گوید. از نکات ادبی، اقوال صحابه و تابعین و اخبار وارده در تحکیم و تأیید معنای آیه کمک می‌گیرد. وی معتقد بوده باید در هر زمان، تفسیر، نگارشی تازه یابد و با زبان عصر، روح و طراوت دیگری پیدا کند و جاذبه قرآن برای طالبان تفسیر در شکل جدید دوچندان گردد: «ولکن لابد فی کل زمان من تجدید ما طال به العهد و قصر للطالبین فیه الجد و الجهد...».<ref>ر.ک: همان، ص 210-209؛ مقدمه مؤلف، ص18</ref>‏