نمایش مبدأ برای شيعه پاسخ می‌دهد

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR03707J1.jpg
| عنوان =شيعه پاسخ می‌دهد
| پدیدآوران = 
[[حسینی نسب، رضا]] (نویسنده)
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏212‎‏/‎‏5‎‏ ‎‏/‎‏ح‎‏5‎‏ش‎‏9
| موضوع =
شیعه - پرسش‏ها و پاسخ‏ها
| ناشر = 
مشعر
| مکان نشر =تهران - ایران
| سال نشر = 1386 ش 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE03707AUTOMATIONCODE
| چاپ =19
| شابک =964-6293-54-9
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =03707
| کتابخوان همراه نور =03707
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
{{کاربردهای دیگر| شیعه (ابهام‌زدایی)}} 


 
'''شيعه پاسخ مى‌دهد'''، توسط سيد رضا حسينى‌نسب و زير نظر [[سبحانی تبریزی، جعفر|آيت‌الله جعفر سبحانى]] تنظيم شده است. در اين كتاب، به‌منظور رعايت اختصار در مقام جواب، به مقدار ضرورت اكتفا گرديده است<ref>ر.ک: پيشگفتار، ص10</ref>

يكى از ترفندهاى ديرينه استعمار در ميان ملت‌هاى اسلامى، طرح شبهات و تكثير اشكالات است تا از اين طريق، به انقلاب شكوهمند اسلامى، آسيب رسانند و اين يك شيوه ديرينه است كه در چند قرن اخير به‌صورت‌هاى گوناگون، در خاورميانه و قسمت‌هاى ديگر، رايج بوده است. در موسم حج، بسيارى از زائران خانه خدا كه با انقلاب اسلامى، آشنا گرديده و از سوى ديگر، تبليغات سوء دشمنان، ذهن آنان را مشوب نموده است، به هنگام ملاقات با حجاج ايرانى، پرسش‌هايى را مطرح كرده و درخواست پاسخ مى‌نمودند. به‌منظور پاسخگويى به اين نياز، قسمت اعظم اين سؤالات كه غالباً  جنبه دينى و فرهنگى دارد در اين مجموعه گرد آمده است<ref>ر.ک: همان</ref>

كتاب، حاوى پيشگفتار و 36 پرسش و پاسخ است و در يك جلد منتشر شده است.

شبهات و پاسخ آنها به‌صورت مختصر ذكر شده و در عين اختصار، مشتمل بر ادله قطعى است كه ذهن خواننده را از هر ابهامى خالى مى‌كند. مؤلف با يك سير منطقى و استدلالى با استناد به احاديث منقول در كتب معروف و مورد استناد اهل سنت جواب‌هايش را شرح و بسط مى‌دهد، سپس اشاره‌اى به منشأ پيدايش شبهه و سخن علماى اهل سنت پيرامون آن مى‌كند.

در مواردى چون تحريف قرآن از ديدگاه شيعه، نظرات علماى شيعه را يادآور مى‌شود.

معمولا در پايان هر بحث نتيجه آن بحث را متذكر مى‌شود.

در پاسخ‌ها نكات زير به چشم مى‌خورد: بحث رجالى و دقت در سند و متن احاديث؛ بررسى مفاهيم روايات از جهت لغوى، ادبى و اصطلاحى و توضيح كافى راجع به آنها؛ تبيين و غبارزدايى از بعضى وقايع تاريخى؛ ارجاع كسانى كه طالب مباحث بيشترى هستند، جهت اطلاع بيشتر به ساير كتب كلامى، فقهى، فلسفى، تاريخى و... كه به‌صورت مبسوط بحث كرده‌اند؛ استمداد از مباحث عقلى و نقلى، فقهى، فلسفى، كلامى، تاريخى به‌صورت مختصر، جامع و نافع؛ بررسى تمام احتمالات موجود در مباحث و ارائه جواب‌هاى حلّى و نقضى در ضمن مقدمات و نتيجه‌گيرى از بحث؛ اعراض از اطاله كلام و سعى در پاک‌سازى شيعه از شبهاتى كه از روى جهل به آنها نسبت داده شده است.

يكى از شبهاتى كه در اين كتاب مطرح شده و مؤلف به آن پاسخ داده اين است:

آيا در نظر شيعه، جبرئيل در ابلاغ رسالت خيانت نموده و به‌جاى [[امام على(ع)|على بن ابى‌طالب(ع)]]، قرآن را بر رسول خدا(ص) نازل كرده است؟

مؤلف در ابتدا به ريشه‌يابى اين اتهام مى‌پردازد و مى‌گويد: از آيات شريف قرآن و احاديثى كه پيرامون آنان رسيده است، روشن مى‌شود يهوديان بر آن بودند كه جبرئيل در ابلاغ رسالت خيانت نمود؛ زيرا خداوند به وى دستور داده بود نبوت را در دودمان اسرائيل قرار دهد، ليكن او برخلاف فرمان خدا، آن را در سلسله فرزندان اسماعيل قرار داد. بر اين اساس يهوديان، جبرئيل را دشمن دانسته و جمله «خان الأمين» را شعار خود قرار دادند... بنابراین، ريشه شعار «خان الأمين» از خرافات قوم يهود سرچشمه گرفته است و برخى از نويسندگان جاهل كه با شيعه خصومت ديرينه دارند، به نشخوار سخن يهوديان پرداخته و ناجوانمردانه اين اتهام را به شيعه نسبت مى‌دهند<ref>ر.ک: متن كتاب، ص205-206</ref>

نویسنده در ادامه به بررسى نبوت از ديدگاه شيعه مى‌پردازد و با استناد به ادله متعدد مى‌گويد: بر اين اساس، شیعیان جهان، جبرئيل را در ابلاغ رسالت، امين و درستكار دانسته و محمد بن عبدالله(ص) را پيامبر بر حق و آخرين رسول خدا قلمداد مى‌نمايند و [[امام على(ع)|على بن ابى‌طالب(ع)]] را وصى و جانشين وى مى‌دانند<ref>همان، ص207-208</ref>

وى در پايان با استفاده از حديث منزلت، دو نتيجه زير را متذكر مى‌شود:

#محمد بن عبدالله(ص) گرامى‌ترين پيامبر خدا و خاتم رسولان الهى است كه به امر خداى بزرگ به رسالت جاودان و جهانى برانگيخته شد و پس از وى پيامبرى نخواهد بود.
#[[امام على(ع)|على بن ابى‌طالب(ع)]]، وصى و جانشين پيامبر(ص) و خليفه مسلمانان پس از وى مى‌باشد<ref>همان، ص209</ref>

فهرست محتويات در ابتداى كتاب آمده است. در پاورقى‌ها به ارجاعات و در برخى از موارد به توضيح برخى از لغات<ref>همان، ص227 و 199</ref>پرداخته شده است.