نمایش مبدأ برای شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس)

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR65502J1.jpg
| عنوان = شاهد نامه (چهار خیابان باغ فردوس)
| عنوان‌های دیگر = روایتی منظوم از قیام حضرت سید الشهدا علیه‌السلام
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[الهامی کرمانشاهی، احمد بن رستم]] (نويسنده)
[[انسانی، علی]] (سایر)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =  /الف7 ش17 7625 PIR 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = سازمان تبليغات اسلامی. شركت چاپ و نشر بين الملل
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1394ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE65502AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 978-964-304-675-0
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 65502
| کتابخوان همراه نور = 65502
| کد پدیدآور = 23655
| پس از = 
| پیش از = 
}}

'''شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس)''' اثر [[الهامی کرمانشاهی، احمد بن رستم|الهامی کرمانشاهی]]، روایتی است منظوم از قیام حضرت سیدالشهداء(ع)، از ابتدای حرکت آن حضرت تا قیام مختار که به کوشش [[انسانی، علی|علی انسانی]]، به چاپ رسیده است.

شعرای پارسی‌زبان، هرکدام به نوعی از واقعه شصت و یک هجری یاد کرده‌اند و بعضا اثری جاودانه از خود برجای نهاده و از قریحه و طبع خود، برترین و بهترین بهره‌بردای را داشته‌اند. اما در این میان، شاعر اثر حاضر، به طریق دیگری راه عرض ادب به ساحت مقدس اهل‌بیت(ع) و رضای خداوند را پیموده است. وی اثری را خلق کرده که دیگران در اندیشه آن نبوده‌اند و منظومه جامعی را از خود به یادگار گذاشته که در نوع خود، بی‌نظیر است<ref>مقدمه، ص1</ref>.

او در منظومه خود، راوی وقایع، از حرکت تا شهادت امام(ع) و یاران او اسارت خاندان و قافله‌سالاری حضرت زینب(س) تا برگشت به مدینه و قیام مختار است و آنگونه از منظر فرم و محتوا و زبان، استادانه از عهده بیرون آمده که اهل فن و حتی رقبای او، زبان به تحسین گشوده‌اند، تا آنجا که ادیب‌الممالک فراهانی در معرفی و توصیف او، می‌گوید: «فردوسی شاه کربلا الهامی است»<ref>همان، ص1- 2</ref>.

گردآورنده کتاب معتقد است اگرچه در پهنه‌ای که فردوسی در شاهنامه به میدان آمده است، پهلوانان صاحب نام در عرصه سخن، همه در برابر او سپر انداخته‌اند و تاکنون همچنان یکه‌تاز بلامنازع در عرصه حماسه‌سرایی است، اما اگر قرار شود به شاعران آیینی پارسی‌زبان، سمت و منصبی را بدهند، «الهامی» در آن میان، نام و جایگاه [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] را از آن خود می‌کند، چرا که شباهت‌های فراوان از جهت فرم و زبان با [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامه]] دارد، به ویژه اینکه از زبان فخیم فرهنگ فاخر پارسی و لغات دری، به خوبی استفاده کرده است<ref>همان، ص2</ref>.

در منظومه حاضر، نامی از منابع و مآخذی که شاعر، روایت‌ها را از آنجا استخراج کرده باشد، دیده نشده و اگر در مواردی اختلاف جزئی و موضعی پیدا گردیده، گردآورنده فقط حفظ امانت نموده است. ضمن آنکه سراینده نیز، در بسیاری مواقف، توضیح داده است که مطلب را در جایی خوانده و نقل آن را مناسب دیده است و صحت و سقم آن را نمی‌داند<ref>همان</ref>.

لغت‌نامه مخصوص این دیوان در پایان کتاب درج شده است.