نمایش مبدأ برای سفرنامه‌های ونیزیان در ایران

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR10717J1.jpg
| عنوان =سفرنامه‌های ونیزیان در ایران
| عنوان‌های دیگر =سفرنامه‌های ونیزیانی که در زمان اوزون حسن آق قویونلو به ایران آمده‌اند
| پدیدآوران = 
[[امیری، منوچهر]] (مترجم)

[[دالساندی، ونچنتو]] (نویسنده)

[[باربارو، جوزوفا]] (نویسنده)

[[کنتارینی‌، آمبروجو]] (نویسنده)

[[زنو، کاترینو]] (نویسنده)

[[للو، آنجو]] (نویسنده)
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏DSR‎‏ ‎‏1247‎‏ ‎‏/‎‏س‎‏7‎‏
| موضوع =
اوزون حسن آق قویونلو، 857 - 882ق.

ایران - تاریخ - آق قویونلو، 780 - 908ق.

ایران - سیر و سیاحت

سفر نامه‌های ایتالیایی
| ناشر = 
شرکت سهامی انتشارات خوارزمی
| مکان نشر =تهران - ایران
| سال نشر = 1381 ش 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE10717AUTOMATIONCODE
| چاپ =2
| شابک =964-487-065-4
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =10717
| کتابخوان همراه نور =10717
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}

{{کاربردهای دیگر|سفرنامه (ابهام‌‌زدایی)}}


 
'''سفرنامه‌های ونیزیان در ایران''' ترجمه [[امیری، منوچهر|منوچهر امیرى]] است که به زبان فارسى در سال 1349ه.ش نوشته است. این کتاب مشتمل بر شش سفرنامه است که پنج تاى آن را چهار تن از سفیران ونیزى و یکى را بازرگانى گمنام، از همان دیار نوشته است.

هر یک از این نمایندگان سیاسى در طى اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهاى ایران پرداخته و گزارش‌هاى سودمندى از اوضاع سیاسى، اجتماعى، اقتصادى و فرهنگى این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت‌هاى شخصى خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه‌ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسى» در غرب کمک شایانى نمود.

سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینى) درباره‌ى اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینى و باربارو شرح ماجراهاى سفر خویش را در سال‌هاى 1476/881 و 1477/882 به پایان مى‌برند و سفرنامه‌ى زنو با بازگشت او به ونیز در سال 878ه.ق خاتمه مى‌یابد.

نویسندگان سفرنامه‌هاى ونیزیان در فاصله‌ى سال‌هاى حکومت اوزون حسن آق قوینلو (882-856ه.ق) تا سال‌هاى سلطنت شاه طهماسب صفوى (984-930ه.ق) به ایران آمده‌اند. انگیزه اصلى مسافرت آنها به جز آجلوللو و بازرگان ونیزى، دلیل سیاسى بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتورى عثمانى را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیرى کنند.