نمایش مبدأ برای رسول آفتاب (مولوی از شریعت تا شوریدگی)

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR28614J1.jpg
| عنوان =رسول آفتاب (مولوی از شريعت تا شوريدگي)
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[درگاهي، محمود]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان = فارسی 
| کد کنگره =‏‎‏/‎‏د‎‏4‎‏ر‎‏5 / 5305 PIR 
| موضوع =مولوی، جلال‌الدين محمد بن محمد، 604 - 672ق. - نقد و تفسير
|ناشر 
| ناشر =امير کبير 
| مکان نشر =ايران - تهران  
| سال نشر =1379ش.   

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28614AUTOMATIONCODE
| چاپ = يکم  
| شابک =964-00-0675-0
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''رسول آفتاب (مولوی از شریعت تا شوریدگی)''' تألیف [[درگاهي، محمود|محمود درگاهی]]، این کتاب، شامل دو بخش نثر و نظم می‌شود؛ بخش نثر دربارۀ زندگی و اندیشۀ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]]<nowiki/>ست و بخش دوم گزیدۀ غزلیات او را دربر می‌گیرد.

در بخش نخست، با عنوان مولوی از شریعت تا شوریدگی به بررسی ماجرای دیدار و دلدادگی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] و [[شمس تبریزی، محمد|شمس]] و تبعات آن پرداخته و در ادامه، برخی از اندیشه‌های عرفانی، دینی و اجتماعی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولانا]] را مورد نقد و بررسی قرار داده است.

نگارنده که چندان همسویی با فضای فکری و سیرۀ مولانا و مطلف صوفیان ندارد، بیشتر دربارۀ نقد و رد اندیشۀ او و دیگر صوفیان سخن گفته است و در توجیه و شیوۀ نقد خود می‌گوید در این کتاب اگر در کنار اقرار به عظمت‌های مولوی به کاستی‌هایی در آیین او انگشت می‌گذارد، ناشی از این حقیقت است که مانند بسیاری از مردم زمانۀ خود در چنین روزگاری (روزگار بمب اتم، فقر و بی‌عدالتی) نمی‌تواند خود را به سیل خروشان اندیشه‌های صوفیانه بسپارد، زیرا در این روزگار چنین کاری را دور از شأن انسانی و اجتماعی خود تلقی می‌کند و نقد و نکته‌گیری از آن را یک فریضۀ فرهنگی، اعتقادی و انسانی برای خویش! می‌داند، اما برای آنکه انتقاد از آیین [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] مستحکم و متکی بر معیار دینی بوده باشد، آن را بر اندیشه و آرای دو متفکر برجستۀ دین و عرفان؛ یعنی [[اقبال لاهوری، محمد|اقبال لاهوری]] و [[شریعتی، علی|علی شریعتی]] عرضه کرده است! مهم‌ترین مطالب و عناوینی که در بخش مورد بحث مورد بعضا مورد نقد قرار گرفته عبارت است از: دیدار [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] و [[شمس تبریزی، محمد|شمس]]؛ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] پیش از دیدار و بعد از دیدار؛ تولد دوبارۀ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ عشق آیین نو [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ خودشکنی و نفی خویش؛ سماع، سرود و دست افشانی، هستی شناسی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ زندگی؛ مرگ و رستاخیز از نگاه [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ شادی و غم، معیشت و نان از نظر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ جبر و اختیار و برخی اندیشه‌های خیام وار, انسان در شعر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ وحی، دین، پیامبران، ادیان، مذاهب و اندیشه‌ها در تعبیر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] و ابلاغ؛ انتقادهای اجتماعی مولوی؛ [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]] و قدرت‌ها؛ حماسه [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]]؛ هنر و شاعری؛ شیوۀ نقادی [[مولوی، جلال‌الدین محمد|مولوی]].

در بخش دوم، 200 غزل مولانا را گزینش نموده و می‌گوید در گزینش غزل‌ها کوشیده است که محتوای آن‌ها با مباحث بخش نخست کتاب همسو و هم جهت باشد. در پایان کتاب، برخی از واژه‌ها، تعبیرها و بیت‌های دشوار غزل‌ها را به ترتیب، شرح و توضیح داده و فهرست منابع را در پایان بخش اول درج کرده است.<ref> ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص60</ref>