نمایش مبدأ برای رساله عشق و عقل (تفضلی)

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR27683J1.jpg
| عنوان = رساله عشق و عقل
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[نجم رازی، عبدالله بن محمد]] (نویسنده)

[[تفضلی، تقی]] (مصحح)
|زبان 
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏‎‏/‎‏ن‎‏3‎‏ر‎‏5 / 286/9 BP
| موضوع = عشق (عرفان) - متون قدیمی تا قرن 14

عقل - متون قدیمی تا قرن 14

نثر فارسی - قرن 7ق.

فلسفه اسلامی - متون قدیمی تا قرن 14

|ناشر 
| ناشر = شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
| مکان نشر =ایران - تهران
| سال نشر = 1381ش.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE27683AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ چهارم
| شابک =964-445-364-6
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =03415-08616
| پس از =
| پیش از =
}}
{{کاربردهای دیگر| عقل و عشق (ابهام‌زدایی) }}
'''رساله عشق و عقل (معیار الصدق في مصداق العشق)'''، کتابی است از [[نجم رازی، عبدالله بن محمد|شیخ نجم‌الدین رازی]] (573-654ق) که به اهتمام و تصحیح [[تفضلی، تقی|تقی تفضلی]] منتشر شده است. اساس کتاب بر پایه توضیحی است که یکی از دوستان مؤلف درباره شرح کمال عقل و کمال عشق و تضاد میان این دو خواسته است. [[نجم رازی، عبدالله بن محمد|نجم‌الدین رازی]] در این کتاب به بحث فلسفی پرداخته و به همه شبهات و اشکالات وارد پاسخ داده است.

مؤلف در کنار آثار عدیده‌ای که درباره مسائل عرفانی دارد، در کتاب حاضر، به پرسش‌های یکی از دوستانش پاسخ داده است. این پرسش‌های سه‌گانه عبارتند از: «آیا عشق و عقل آنگاه که به کمال خود می‌رسند، تضادی با هم دارند یا نه؟»، «چرا آنجا که عقل بیشتر و شریف‌تر است، عشق نیز ثابت‌تر و ظریف‌تر است (با عنایت به وجود سید کائنات)؟» و «آیا می‌توان گفت که عقل نه یک قسم، که شامل همه موجودات و محیط بر همه اقسام وجود است؟»<ref>ر.ک: موحدی، محمدرضا، ص167</ref>.

مؤلف در این کتاب، پس از تحریر محل نزاع و توجه دادن به معانی مشترک «عقل»، محدوده فعالیت‌های آن را مشخص می‌سازد و ساحت عشق را بسی فراتر از تنگنای عقل، معرفی می‌کند. آنگاه نسبت میان عقل بیشتر و عشق ظریف‌تر را با چشمداشتی به پیامبر(ص) برمی‌رسد و سپس به مخالفت عقلانی با نظریه وحدت عقل و عاقل و معقول می‌پردازد. وی در این رساله بر آن بوده تا در مقام بحث عقلانی (درباره موضوع مورد پرسش) به شیوه متکلمان و فلاسفه بحث کند و در مقام درک شهودی و بیان مکاشفات نیز همچون عارفی فلسفه‌ستیز و طبعاً با بهره‌گیری از واژگانی سرشار از استعاره و کنایه و تمثیل، جانب عشق را پاس داشته باشد<ref>ر.ک: همان</ref>.