نمایش مبدأ برای دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR104816J1.jpg
| عنوان = دیوان ملا محمد رفیع واعظ قزوینی
| عنوان‌های دیگر = شاعر نامدار سده یازدهم هجری
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[واع‍ظ ق‍زوی‍ن‍ی‌، م‍ح‍م‍درف‍ی‍ع‌]] (نويسنده)
[[سادات ناصری، سید حسن]] (مصحح)
[[سادات ناصری، سید حسن]] (مقدمه‌نويس)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =PIR۶۵۸۵/د۹م     
| موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق.
|ناشر 
| ناشر = 
| مکان نشر = 
| سال نشر = 1359ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE104816AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 104816
| کتابخوان همراه نور = 104816
| کد پدیدآور = 52317
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی'''، مشتمل بر اشعار شاعر نامدار سده یازدهم هجری (1027-1089ق)، [[واع‍ظ ق‍زوی‍ن‍ی‌، م‍ح‍م‍درف‍ی‍ع‌|واعظ قزوینی]] است که با تصحیح و مقدمه [[سادات ناصری، سید حسن|سید حسن سادات ناصری]] منتشر شده است.

آن‌گونه که در مقدمه کتاب آمده، مصحح در تصحیح دیوان حاضر به دست‌نویس‌های فراوانی مراجعه کرده است و اشتباهات و نواقص را اصلاح کرده و در پانوشت آنها را تذکر داده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص15</ref>.‏

دیوان واعظ با این ابیات زیبا در ذکر نام خداوند آغاز شده است:
{{شعر}}
* {{ب|'' ای نام دلگشای تو عنوان کارها ''|2='' خاک در تو، آب رخ اعتبارها ''}}
* {{ب|'' خورشید و مه، دو قطره ز باران فیض تو ''|2='' مدّی ز جنبش قلمت روزگارها ''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص1</ref>}}
{{پایان شعر}}‏

واعظ را از دانشمندان و خطبای بنام و از نویسندگان و شعرای مشهور سده یازدهم هجری باید شمرد. وی از علوم بیانی، عروض و معانی و بیان و بدیع بااطلاع بوده و اصطلاحات موسیقی را در سخن خود به‌کار داشته است. از دیوان او بعضی اطلاعات مربوط به جغرافیای اقتصادی و اجتماعیات می‌توان یافت و همچنین به امور مربوط به آموزش‌وپرورش عصر و زمان خود توجه داشته است و دیوانش خالی از مصطلحات و واژه‌های ورزشی و مکتب‌داری نیست. وی باآنکه عزلت‌جویی و گمنامی را دوست می‌داشت و ستایشگر گوشه‌نشینی بود و از سر وجد می‌سرود:
{{شعر}}
* {{ب|'' فیض گمنامی‌ام این بس که ز خلوتگه فقر ''|2='' شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد ''}}
* {{ب|'' گمنام بس‌‌که همچو وفا در زمانه‌ام ''|2='' کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام''<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص60-57</ref>}}
{{پایان شعر}}‏

با این وصف وی به موجب فراهم داشتن کمالات صوری و معنوی و به‌اقتضای پیشه خود، واعظی و شاعری، مردی نام‌‌آور شده است، اما خود شهرتش را از ارادت به اولاد [[امام علی علیه‌السلام|علی(ع)]] می‌داند:
{{شعر}}
* {{ب|'' گرفت صیت سخن گر تو را جهان، واعظ ''|2='' ز فیض مدحت اولاد بوتراب گرفت ''<ref>ر.ک: همان، ص60</ref>}}
{{پایان شعر}}

بخش عمده دیوان اشعار او را غزلیات پوشش داده و تا صفحه 415 ادامه یافته است. پس از آن ابیات پراکنده، قصاید، رباعیات، تواریخ، مثنویات و تعلیقات اشعار واعظ ذکر شده است.