نمایش مبدأ برای دیوان عمادی شهریاری

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR28111J1.jpg
| عنوان =دیوان عمادی شهریاری
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[عمادی شهریاری، عمادالدین]] (نویسنده)
[[حبیبی‌نژاد، ذبیح‌الله]] (مصحح)
|زبان 
| زبان = فلرسی
| کد کنگره =‏ ‎‏/‎‏د‎‏9 / 5064 PIR 
| موضوع =  شعر فارسی- قرن 6ق.
|ناشر 
| ناشر = طلایه
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1381ش

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28111AUTOMATIONCODE
| چاپ = یکم
| شابک = 964-5623-55-3
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =28111
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور = 18222، 18223
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''دیوان عمادی شهریاری،''' حاوی اشعار سراینده عهد سلجوقی [[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادالدین غزنوی]] مشهور به عمادی یا شهریاری (درگذشته 573/582ق) است. دیوان با مقدمه و تصحیح [[حبیبی‌نژاد، ذبیح‌الله|ذبیح‌الله حبیبی‌نژاد]] منتشر شده است.

[[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادی شهریاری]]، شاعری زیباسخن و لطیف‌طبع و در قصیده‌گویی منفرد بوده است<ref>ر.ک: مقدمه، ص18</ref>‏. روش [[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادی]] در شعر، همان روش معهود شاعران در قرن ششم است؛ یعنی افکار و مضامین باریک و دقیق را در عبارات سلیس و ترکیبات بدیع می‌پروراند و اگرچه معانی و مضامین خود را مبتنی بر مسائل غامض علمی یا تصورات خارج از محیط عادت نمی‌کند، بااین‌حال فهم اشعار او گاه به سبب تشبیهات و تعبیرات خاص دشوار می‌شود و برروی‌هم می‌توان گفت سادگی و روانی در غالب اشعار او بیشتر غلبه دارد تا غموض و ابهام بعضی از آنها که نتیجه پیچیدن در اوهام و خیالات باریک و استفاده از الفاظ دشوار و ترکیبات صعب است<ref>ر.ک: همان، ص 47</ref>‏. 

محتوای بیشتر قصاید و قطعات [[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادی]] را مدح سلاطین و امرای باوندی و سلجوقی تشکیل می‌دهد. از میان ممدوحان وی به «سیف‌الدین عمادالدوله بن فرامرز شاه مازندران» علاقه بیشتری دارد و این موضوع هم از تعداد قصاید (13 قصیده از 20 قصیده) و هم از لحن و توصیف [[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادی]] در اشعار مشخص می‌شود<ref>ر.ک: صفرزاده، حبیب، ص238</ref>‏. 

[[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادی]] در جای‌جای اشعارش مخاطب را به زهد و پرهیزگاری در دنیا دعوت می‌کند. برخی قصاید او به‌طور مستقل در خدمت زهد و اندرز هستند و در برخی قصاید نیز بخش تشبیب مشتمل بر این موضوع است. [[عمادی شهریاری، عمادالدین|عمادی]] موضوع زهد و اندرز را در غزلیات و قطعاتش نیز وارد ساخته است<ref>ر.ک: همان، ص239</ref>‏.