نمایش مبدأ برای دیوان شاپور تهرانی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR28366J1.jpg
| عنوان =دیوان شاپور تهرانی
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[شاپور تهرانی، ارجاسب بن خواجگی]] (نویسنده)
[[کاردگر، یحیی]] (مصحح)
|زبان 
| زبان = فارسی
| کد کنگره =‏ ‎‏/‎‏د‎‏9 / 6319 PIR 
| موضوع = شعر فارسی- قرن 11ق.
 شاپور تهراني، ارجاسب بن خواجگي، قرن 11ق. - سرگذشت‌نامه 
|ناشر 
| ناشر = کتابخانه موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی 
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1382ش

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE28366AUTOMATIONCODE
| چاپ = یکم
| شابک = 964-6690-09-2
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =28366
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور = 18203، 18202
| پس از =
| پیش از =
}} 

'''دیوان شاپور تهرانی،''' مجموعه اشعار [[شاپور تهرانی، ارجاسب بن خواجگی|خواجه شرف‌الدین شاپور (ارجاسب) تهرانی رازی]]، متخلص به فریبی یا شاپور (درگذشته 925ق) است. این کتاب با تصحیح و تحقیق [[کاردگر، یحیی|یحیی کاردگر]] منتشر شده است. 

تخلص شاعر در اوایل جوانی فریبی بوده است. به نظر می‌رسد که شاعر پس از اختیار تخلص «شاپور» اشعاری را که با تخلص «فریبی» سروده، تغییر داده است. در دیوان حاضر تمامی اشعار دارای تخلص شاپور است و تنها سه غزل تخلص فریبی دارد. در یک غزل نیز بنا به ضرورت وزن، تخلص شاهپور آمده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص24 - 23</ref>.

اشعار [[شاپور تهرانی، ارجاسب بن خواجگی|شاپور]] در دیوان حاضر عبارتند از: غزلیات (484 غزل)، قصاید (17 قصیده)، مثنوی خسرو و شیرین (235 بیت)، ترجیع‌بند (208 بیت)، رباعیات (109رباعی) و در مجموع 4309 بیت<ref>ر.ک: همان، ص38-37</ref>.

تجلیل از قناعت و ستایش مناعت طبع و استغنا از مضامین رایج شعر اوست و همین مضامین است که به شعر او رنگ عرفانی می‌دهد. در دنیای اخلاقی شاعر، پایبندی به عهد و وفا، راستی و صفا، یک‌دلی و پرهیز از ریا جایگاه ویژه‌ای دارد. او معتقد است که تواضع و فروتنی، نردبان ترقی انسان است:

{{شعر}}
{{ب|''خاک ره باش که سردفتر خاصان گردی''|2=''خضر شد هرکه چو پل برگذر عام افتاد''<ref>ر.ک: همان، ص33-32</ref>}}
{{پایان شعر}}

پایبندی به موازین اخلاقی در تمام اشعار [[شاپور تهرانی، ارجاسب بن خواجگی|شاپور]] به چشم می‌خورد و تنها در قصیده «سه» و برخی از رباعیات از اصول اخلاقی عدول می‌کند و این چند شعر که یقیناً مربوط به ایام جوانی شاعر است، در مقابل کل دیوان او ناچیز است<ref>ر.ک: همان، ص34</ref>.