نمایش مبدأ برای دیوان شانی تکلو

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR111330J1.jpg
| عنوان = دیوان شانی تکلو
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[نسف آقا، وجیه الدین]] (نويسنده)
[[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)]] (مصحح)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =PIR۶۳۲۱/د۹     
| موضوع =شعر کهن فارسی
|ناشر 
| ناشر = انجمن آثار و مفاخر فرهنگی
| مکان نشر = ایران - تهران
| سال نشر = 1390ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE111330AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 111330
| کتابخوان همراه نور = 111330
| کد پدیدآور = 88023
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''دیوان شانی تکلو'''، مجموعه اشعار [[وجیه‌الدین نسف‌آقا]] (953- 1023ق)، متخلص به «شانی» است که با تصحیح [[امیری فیروزکوهی، امیربانو (مصفا)|امیربانو کریمی]]، توسط انجمن آثار و مفاخر فرهنگی تهران منتشر شده است.

شانی شاعری شیعی‌مذهب و خوش‌طبع بود که در پیروی و تقلید از بابافغانی، موفق بوده است. وی در مدح [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین(ع)]] شعری سروده که شاه عباس صفوی او را با زر وزن کرد و آن زر را به او صله داد. خود وی در این‌باره، چنین می‌گوید:
{{شعر}}
{{ب|''زنجیر عدل گشت ترازوی روزگار''|2=''تا دست جود شاه بسنجید با زرم''}}
{{ب|''ایزد دعای کافر مضطر روا کند''|2=''نومید نیستم که مسلمان مضطرم''<ref>ر.ک: پیشگفتار انجمن، صفحه نه</ref>}}
{{پایان شعر}}
اشعار وی، قریب به نه هزار بیت، شامل غزل، مثنوی، قصیده، مدح و ذم است و هنر شاعری وی در غزل‌سرایی است، اما قصیده و مثنوی هم دارد. نیمی از قصایدش در تولای به [[امام علی علیه‌السلام|امیر مؤمنان علی(ع]]) و [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] و امام غایب(عج) و چند قصیده نیز در حکمت و وعظ و زهد و عرفان و قسمی دیگر در مدح شاه عباس و وزرا و دیگر بزرگان دربار اوست<ref>ر.ک: همان، صفحه ده</ref>.

غزل‌های او ساده و روان، خالی از تکلف، سرشار از عاطفه و احساس و پرشور و حال است. غالب غزل‌ها، بیان حال واقعی او در عاشقی و توصیف معشوق‌ها و رفتار و معاملات آنان با عشاق و وصف جامعه و محیطی است که او دارد؛ مثلا قهوه‌خانه، میخانه، کوچه و بازار که او معشوق را در آن جاها می‌بیند و غالبا رقبای دیگر هم حضور دارند و آنچه بر عاشق بیچاره می‌گذرد، به زبان شعر در غزل می‌آید<ref>ر.ک: همان</ref>.

در مجموع شعر شانی ساده است و از این لحاظ، باید وی را پیرو مکتب وقوع بشمار آورد. شانی از چنین روشی پیروی می‌کند، منتها رگه‌هایی از مضمون‌‎آفرینی و خیال‌بافی در غزل دارد که شعر او را در حد فاصل مکتب وقوع و سبک هندی، قرار می‌دهد<ref>ر.ک: همان</ref>.

شانی شیفته شهر مشهد است و سال‌های پیری را - به فرمان شاه عباس که می‌خواست او را در اصفهان نگه دارد، اما اجازه خواست که در مشهد مجاور باشد - در آنجا به ‌سر برده است. وی این شهر را به سبب مرقد مطهر [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] دوست دارد و در مدایح متعددی که برای آن حضرت ساخته، اغلب از این شهر، سخن گفته است<ref>ر.ک: همان، صفحه یازده</ref>.