نمایش مبدأ برای دعا و توسل

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NURدعا و توسلJ1.jpg
| عنوان = دعا و توسل
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[طاهری خرم‌آبادی، سید حسن]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =‏ BP۲۲۶/۶/ط۲د۷ 
| موضوع = مفهوم شناسی دعا و توسل
|ناشر 
| ناشر = انتشارات بوستان کتاب
| مکان نشر = قم
| سال نشر =1386 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE
| چاپ = دوم
| شابک =
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
{{کاربردهای دیگر| توسل (ابهام‌زدایی)}}
'''دعا و توسل''' تألیف [[طاهری خرم‌آبادی، سید حسن|سید حسن طاهری خرم‌آبادی]]، دومين نوشته از مجموعه كتاب‌هايى با عنوان «تبيين باورهاى شيعى» است كه مؤلف در پاسخ به شبهات وهابيون درباره دعا و توسل نوشته است. 

مؤلف با بهره‌گيرى از آيات الهى و احاديث اهل بيت، جايگاه والاى دعا و توسل در اسلام را ترسيم كرده است.

با استناد به مهم‌ترين كتاب‌هاى اهل سنت، مانند [[صحيح البخاري|صحيح بخارى]] و [[صحيح مسلم]]، ديدگاه عالمان اهل سنت دربارۀ اين موضوع مهم اسلامى بيان و ثابت شده كه شبهات وهابيون، بى‌اساس و سند است:

وقتى شيعيان به ائمه‌علیهم‌السلام  متوسل مى‌شوند، بدين معنا نيست كه آنان فاعل مستقل هستند، بلكه واسطه بين خداوند و مردم مى‌باشند. وقتى انبيا و ائمه معصومين علیهم‌السلام  در قيد حيات باشند، هيچ مانعى نيست كه براى شفاى مريضان و بينا شدن كور مادر زاد به آنان متوسل شد، اما وقتى انبيا و ائمه معصومين فوت كرده باشند، آيا باز متوسل شدن به آنان جايز است يا خير؟ نهايت اين است كه متوسل شدن به آنان بعد از حياتشان، جايز نباشد، اما شرك نيست. ولى وهابى‌ها مى‌گويند: در حال ممات اگر كسى متوسل به انبيا و ائمه شود جايز نيست، حتى شرك مى‌باشد. 

فهرست عناوین کتاب عبارت است از:

بخش اول / حاجت خواستن از پيامبر و اولياى خدا.

بخش دوم / فاعل حقيقى خداوند است: برهان وهابى‌ها، سخن گفتن پيامبر با كشته‌هاى بدر.

بخش سوم / حاجت خواستن از پيامبر بعد از وفات آن حضرت: اصل اباحه يا حرمت؟ مغالطۀ محمد بن عبدالوهاب، استغاثه به غير از خدا از نظر حديث.

بخش چهارم / توسل به انبيا و اولياى خدا در دعا: توسل چيست؟ جواز توسل از ديدگاه روايات، توسل شافعى به اهل‌بیت علیهم‌السلام،  توسل به پيامبر در حيات و بعد از وفات. <ref> ر.ک: باقریان موحد، رضا، ص94-95</ref>