نمایش مبدأ برای تفسیر قرآنی و زبان عرفانی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR03000J1.jpg
| عنوان =تفسیر قرآنی و زبان عرفانی
| عنوان‌های دیگر =
| پدیدآوران = 
[[سعادت، اسماعیل]] (مترجم)

[[نویا، پل]] (نویسنده)
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏100‎‏ ‎‏/‎‏ن‎‏9‎‏ت‎‏7‎‏
| موضوع =
تفاسیر عرفانی

عرفان - اصطلاح‌ها و تعبیرها

عرفان - جنبه‌های قرآنی
| ناشر = 
مرکز نشر دانشگاهی
| مکان نشر =تهران - ایران
| سال نشر = 1373 ش 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE03000AUTOMATIONCODE
| چاپ =1
| شابک =964-01-0725-5
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =03000
| کتابخوان همراه نور =03000
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}

'''تفسیر قرآنی و زبان عرفانی''' اثر پل نويا، شرق‌شناس مشهور فرانسوى است كه توسط آقاى [[سعادت، اسماعیل|اسماعيل سعادت]] به فارسى ترجمه شده است.عنوان فرعى اين كتاب يعنی «تحقيق جديد در باب اصطلاحات تصوف اسلامى» نشان مى‌دهد اين كتاب دنبالۀ تحقيقاتى است كه پيش از وى در زمينۀ مصطلحات تصوف صورت گرفته است.

چنانكه خود نویسنده هم در مقدمه مى‌گويد، اين كتاب مكمّل آثار قبل از آنست.اين كتاب دربر دارندۀ يك مقدمه و پنج فصل است.نويا در مقدمه نخست به سخن بعضى از منتقدان پاسخ مى‌دهد كه صوفى را مترادف
با خيال‌پرداز مى‌دانند و سپس به مسألۀ زبان صوفيانه مى‌پردازد و آن را زبان تجربۀ عرفانى مى‌داند.او براى بررسى زبان عرفانى به قرآن روى مى‌كند كه فراهم آورندۀ عناصر بنيادين ادراك دينى براى اذهان مسلمانان است.او زبان عرفانى را به دو نوع زبان متمايز، زبان «عبارت» و زبان «اشارت» تقسيم مى‌كند و مى‌گويد بررسى دربارۀ اين زبان را بايد از قرآن آغاز كرد.او به جاى اينكه پاسخ سؤال خود را مستقيما در قرآن بجويد آن را از امتى كه قرآن مى‌خواند جويا مى‌شود و به بررسى قديم‌ترين تفسيرهاى قرآن مى‌پردازد و در ميان قديم‌ترين تفسيرهاى قرآن، تفسير مقاتل را موضوع نخستين فصل كتاب خود
مى‌سازد.

سپس به مقايسۀ ميان مقاتل و [[حکیم ترمذی، محمد بن علی|حكيم ترمذى]]، كه هردو كتابى دربارۀ وجوه مختلف واژگان قرآنى نوشته‌اند، دست مى‌زند.در ادامه با بررسى تفسير منسوب به [[امام جعفر صادق(ع)|امام جعفر صادق]] عليه‌السلام آن را نشانۀ آغاز تكوّن زبان عرفانى مى‌داند.نويا تفسير مبتنى بر تجربه را كه شقيق بلخى و خرّاز نمايندگان آن هستند مورد بحث قرار مى‌دهد و سرانجام نشان مى‌دهد كه چگونه در كنار اصطلاحات، زبانى مجازى، يعنى زبان استعاره و نماد، رشد مى‌كند و آن نيز ريشه در قرآن دارد.

في الجمله، تحقيق پل نويا در اين كتاب ما را از طرحهاى اوليۀ تفسير كه هنوز در جستجوى هويت
خود بود به تدريج به نوع كاملى از زبان عرفانى رهنمون مى‌شود كه در طى چهار قرن، كه مى‌توان تصوّف آن را «تصوف كلاسيك» ناميد نشو و نما يافته است.