نمایش مبدأ برای تفسير نظام القرآن و تأويل الفرقان بالفرقان

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR74483J1.jpg
| عنوان =تفسير نظام القرآن و تأويل الفرقان بالفرقان
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[فراهی، عبدالحمید]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = الدائرة الحميدية
| مکان نشر =[هند]
| سال نشر = 2008م.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE74483AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ یکم
| شابک =
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =74483
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =54970
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''تفسیر نظام القرآن و تأویل الفرقان بالفرقان''' تألیف [[فراهی، عبدالحمید|عبدالحمید فراهی]] از نوادر علوم قرآن در شبه قاره هند و از شاخص‌ترین نظریه‌پردازان نظریه «نظام القرآن (انسجام آیات در سوره‌ها) است.<ref>ر.ک: مرتضی محمودی، معصومه، ص6</ref>‏.  

[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] در [[الإتقان في علوم القرآن|الاتقان]] در رابطه با تألیفات در موضوع نظام القرآن می‌نویسد: علامه ابوجعفر ابن زبیر شیخ ابوحیان در کتابش با نام «البرهان فی مناسبة ترتیب سور القرآن» و از اهل همین عصر نیز [[بقاعی، ابراهیم بن عمر|شیخ برهان‌الدین بقاعی]] در کتابش «[[نظم الدرر في تناسب الآيات و السور|نظم الدرر فی تناسب الآیات و السور]]» به این موضوع پرداخته‌اند.<ref>ر.ک: دیباچه کتاب، ص16-15</ref>‏. 
 
احتمال اینکه آیات قرآن کریم معانی فراوان داشته باشند از قصور علم و تدبر ناشی می‌شود. علمایی که اقوال مختلفی در تفاسیرشان نقل کرده‌اند، خواسته‌اند که تمام آنچه در توجیه آیات گفته شده مطرح کنند و ما آنچه را ترجیح می‌دهیم انتخاب کنیم. نویسنده با ذکر این مطالب، تأکید کرده معنای آیات را از هیچ کتب تفسیری نگرفته است جز اینکه در ارتباط کلام و آیات مماثلش تأمل کرده است. همچنین معتقد است که قرآن روشن‌ترین، نزدیک‌ترین و بهترین شیوه‌ها را برگزیده است و شیوه‌ای را عوض نکرده مگر آنکه در آن دلالت ویژه‌ای بوده است.<ref>ر.ک: همان، ص40-39</ref>‏.  

قرآن، گروهی از معانی را به سبک‌هایی مختلف ارائه می‌کند؛ و یک موضوع و معنای واحد را به گونه‌های مختلف و عبارات مختلف مطرح می‌کند. غرض از این کار از دیدگاه بعضی از علما اظهار اعجاز است؛ اما نویسنده اعجاز را از اغراض قرآن نمی‌داند، بلکه از لوازم آن می‌داند. غرض از اختلاف اسلوب از دیدگاه نویسنده جز فایده بیشتر و حسن در کلام و حفظ از تکرار نیست؛ چراکه یک مطلب اگر به‌گونه‌های فراوانی بیاید سبب تفهیم کامل می‌شود.<ref>ر.ک: همان، ص41</ref>‏.