نمایش مبدأ برای بررسی اعتبار احادیث مرسل

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR15937J1.jpg
| عنوان = بررسی اعتبار احادیث مرسل
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[ربانی، محمد حسن]] (نويسنده)
[[دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم. شعبه خراسان]] (تهيه کننده)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =/‎‏ر‎‏8‎‏ب‎‏4 111/6 BP 
| موضوع =احادیث - نقد و تفسیر - احادیث مرسل - نقد و تفسیر - حدیث - نقد و تفسیر
|ناشر 
| ناشر = بوستان کتاب قم (انتشارات دفتر تبليغات اسلامی حوزه علميه قم)
| مکان نشر = ایران - مشهد مقدس
| سال نشر = 1389ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE15937AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = -
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 15937
| کتابخوان همراه نور = 15937
| کد پدیدآور = 4482
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''بررسی اعتبار حدیث مرسل''' نوشته [[ربانی، محمدحسن|محمدحسن ربانی]] (متولد 1343ق)، از جهات مختلف و به شیوه استدلالی اعتبار احادیث مرسل را از دیدگاه مذهب تشیع مورد مداقّه قرار داده است.

میراث ارزشمند اهل‌بیت(ع) و سرمایه معنوی شیعه، مستند و محکم است، زیرا سند، تکیه‌گاه حدیث است و اعتبار حدیث در گرو آن است، اما درعین‌حال عده‌ای از دانشمندان بنای خود را در نوشتارهایشان بر عدم ذکر سند گذاشته بودند و گاهی سند را ذکر نمی‌کردند. حدیثی که سند آن ذکر نشود یا بخشی از آن ذکر شود یا مجمل ذکر گردد، مرسل است و حدیث مرسل در پاره‌ای موارد اعتبار دارد و در موارد دیگر، تنها شاهد و مقوی سایر روایات است. نویسنده در این نوشتار درباره حدیث مرسل و زوایای آن به تحقیق و تفحص پرداخته و پس از طرح چگونگی شناسایی حدیث مرسل، درباره اعتبار آن سخن گفته است.<ref>ر.ک: پیشگفتار، ص15-14</ref>‏

مباحث در پنج فصل تنظیم شده است: سند، گونه‌های ارسال، حجیت مراسیل، ادله اعتبار و عدم اعتبار مراسیل و علل ارسال سند.

دانشمندان شیعه و اهل‌سنت درباره حجیت روایات مرسل اقوال گوناگونی دارند که همگی به سه قول باز می‌گردد: حجیت به طور مطلق، نفی به طور مطلق و تفصیل. علمای علم الحدیث و اصول در منابع مختلف این بحث را بررسی کرده‌اند. فقیهانی همانند [[حلی، جعفر بن حسن|محقق حلی]]، [[شهید ثانی، زین‌الدین بن علی|شهید ثانی]] و [[خویی، سید ابوالقاسم|آیت‌الله خویی]] از مدافعان عدم اعتبار روایت مرسل هستند.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص68-67</ref>‏

فقیهانی که قائل به اعتبار مرسلات برخی از اصحاب شده‌اند، برای آن وجوهی ذکر کرده‌اند که عمده آن‌ها به دو نکته باز می‌گردد: اول اینکه استقرائاً دانسته شده که این مشایخ بزرگوار، مثل [[محمد بن ابی‌عمیر|محمد بن ابی عمیر]] و غیر او تنها از ثقات روایت می‌کنند و از راویان غیر ثقه روایت نمی‌کنند. دیگر آنکه کتب تراجم نیز آن‌ها را در نهایت وثاقت ستوده‌اند و گفته‌اند که آن‌ها جز از راوی ثقه روایت نمی‌کنند.<ref>ر.ک: همان، ص235</ref>‏

اعتبار مراسیل مشروط به این است که سند تا مشایخ صحیح و معتبر باشد، تا بتوان گفت ارسال پس از آن‌ها ضرری ندارد، نه اینکه روایت در صدر سند مرسل باشد؛ زیرا در این صورت دیگر هیچ‌گونه روایتی را نمی‌توان مردود دانست و ارسال اصلاً باعث ضعف نخواهد بود.<ref>ر.ک: همان، ص237</ref>‏

فهرست مطالب در ابتدا و فهرست آیات، روایات، اشخاص و موضوعات در پایان کتاب آمده است.