نمایش مبدأ برای بدائع الزهور في وقائع الدهور

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR14528J1.jpg
| عنوان =بدائع الزهور في وقائع الدهور
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران =[[مصطفی، محمد]] (محقق)
 
[[ابن ایاس، محمد بن احمد]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =عربی  
| کد کنگره =‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏ب‎‏4 / 96 ‏DT‎‏ ‏
| موضوع = مصر - تاريخ
|ناشر 
| ناشر =الهيئة المصرية العامة للکتاب 

مؤسسة حسيب درغام و أولاده  
| مکان نشر =مصر - قاهره

لبنان - بيروت 
| سال نشر =1412-1402ق. = 1992م. 

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE14528AUTOMATIONCODE
| چاپ =جلد هفتم تا دوازدهم چاپ  اول  

لد اول تا ششم چاپ  دوم  

| شابک =
| تعداد جلد =9
| کتابخانۀ دیجیتال نور =14528
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =03972-06411 
| پس از =
| پیش از =
}}
{{کاربردهای دیگر| بدائع (ابهام‌زدایی)}}
'''بدائع الزهور في وقائع الدهور'''، نوشته [[ابن ایاس، محمد بن احمد|محمد بن احمد بن ایاس حنفى مصرى]]، معروف به [[ابن ایاس، محمد بن احمد|ابوالبرکات ناصرى]] (متوفى پس از 928ق)، مشتمل بر تاریخ دولت ممالیک و مصر و تصرف مصر به دست عثمانیان تا سال‌هاى نزدیک درگذشت مؤلف است.  

این نسخه از کتاب با تحقیق و مقدمه [[محمد مصطفی]] در سال 1402ق/1982م تا 1412ق/1992م، در قاهره و سپس بیروت در نه جلد منتشر شده است. با این توضیح که در جلدهای ششم تا نهم، فهارس کتاب ارائه شده است. اعلام، بلدان و اماکن، اسامی مسئولیت‌ها و حرفه‌ها و اصطلاحات فنی در این جلدها ارائه شده است.  

[[محمد مصطفی]] در مقدمه کتاب از نیافتن سه جزء اول کتاب و به ‌دست نیامدن آن تا زمان نگارش مقدمه سخن گفته و اضافه می‌کند: به نظر می‌رسد که ابن ایاس اصلا این اجزاء را ننوشته؛ چه، ما نمی‌توانیم ماده و موضوعی را تصور کنیم که وی در فکر نگارش پیرامون آن بوده تا صفحات این اجزای سه‌گانه را پر کند<ref>ر.ک: مقدمه، ج1، ص8</ref>‏. 

سرودن شعر در عصر [[ابن ایاس، محمد بن احمد|ابن ایاس]] که از مستلزمات ادبا محسوب می‌شد، دلیلی بر میزان تسلط ایشان بر ادبیات بوده است. ابن ایاس خودش شعر می‌سروده و در بسیاری از مطالب کتابش از ابیات شعر خود استفاده کرده است<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>‏. 

از جمله اطلاعات جالبی که [[ابن ایاس، محمد بن احمد|ابن ایاس]] در جلد دوم کتاب به آن اشاره کرده، خبر اختصاص نوعی پوشش سر (الزمط یا الزنط الاحمر) برای ممالیک بوده است که سلطان اشرف برسبای، آن را بر غیر ممالیک از کشاورزان و نوکران و بردگان حرام کرده بود<ref>ر.ک: مقدمه، ج2، ص8</ref>‏.