نمایش مبدأ برای اندیشه‌شناسی محدثان حله

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR76514J1.jpg
| عنوان = اندیشه‌شناسی محدثان حله
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[حسین پوری، امین]] (نويسنده)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =  ح53 الف8 115 BP 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = مؤسسه علمی فرهنگی دار الحديث. سازمان چاپ و نشر
| مکان نشر = ایران - قم
| سال نشر = 1390ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE76514AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 978-964-493-612-8
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 76514
| کتابخوان همراه نور = 76514
| کد پدیدآور = 59688
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''اندیشه‌شناسی محدثان حله''' تألیف [[حسین پوری، امین|امین حسین‌پوری]] (متولد 1361ش)، بررسی مکتب حدیثی حله و جریان‌های حدیثی این خطه و پاسخ به برخی شبهات پیرامون آرا و تفکرات برخی چهره‌های برجسته این مکتب است.

نویسنده، در ضرورت پژوهش درباره حوزه حدیثی حله و دانشوران آن می‌نویسد: شمار فراوان دانشوران حلّی و نیز حجم فراوان نگاشته‌های فقهی- حدیثی به‌جامانده از آنان، بررسی این مکتب حدیثی را ضروری می‌نمایانند. در کنار اینها، حوزه حله، دارای اندیشه‌ها و جریآن‌های حدیثی منسجمی بوده است که هر یک، مبانی حدیثی ویژه خود داشته‌اند و اندیشه‌های برخی از بزرگان این مکتب، همچون [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]]، تا چند سده پس از آنان بر آرا و دیدگاه‌های فقیهان و محدثان شیعه، اثرگذار بوده و برخی ابتکارات آنان (همچون تقسیم‌بندی چهارگانه حدیث) تا روزگار ما نیز هواداران بسیار داشته است.<ref>ر.ک: پیشگفتار، ص9-8</ref>‏

مطالب در هشت فصل تدوین شده است. فصل اول به شکل گذرا، درباره شهر حله و اوضاع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی آن سخن گفته است.<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>‏ سپس در فصول دوم تا چهارم، پس از آشناکردن خواننده با اندیشه‌های برجسته مکتب حدیثی حله، اندیشه یا جریان حدیثی دانشوران حلی را به سه گونه تقسیم کرده است: جریان پیرو مکتب بغداد که شاید ابن ادریس حلی تنها شخصیت این جریان حدیثی باشد؛ جریان حدیث محور که چهره برجسته این جریان در مکتب حله، [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید علی بن طاووس]] است؛ و جریان حدیثی فقه محور که چهره‌های شاخص این جریان [[ابن طاووس، احمد بن موسی|سید احمد بن طاووس]]، [[حلی، جعفر بن حسن|محقق حلی]] و [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]] است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص213 و 215 و 221</ref>‏

در فصول ششم و هفتم، جریان‌های حدیثی در مکتب حله، مکتب حله و ارتباط آن با اهل‌سنت و مکتب حله از نگاه دانشوران موردبحث قرار گرفته است. از جمله مباحث مهمی که در فصول آخر کتاب مطرح شده این است که برخی ارزیابی‌ها درباره عالمان حلی نادرست است: زیرسؤال‌بردن میراث روایی [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید ابن طاووس]] در حوزه دعا، به بهانه انشای دعا توسط وی؛ نسبت‌دادن تحلیل صوفیانه از قیام سید الشهداء به [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید ابن طاووس]] و نسبت‌دادن «اصالة العدالة» در حوزه رجال به [[حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]] از جمله این اشتباهات است.<ref>ر.ک: همان، ص313-312</ref>‏