نمایش مبدأ برای النور في فضائل الأیام و الشهور

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR118330J1.jpg
| عنوان = النور في فضائل الأیام و الشهور
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی]] (نويسنده)
[[انیس، عبدالحکیم]] (محقق)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =  9ن2الف 266 BP 
| موضوع =اعمال الشهور - متون قدیمی تا قرن 14  - اعمال السنه
|ناشر 
| ناشر = 
| مکان نشر = 
| سال نشر = 1439ق - 2018م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE118330AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 978-9948-00-090-7
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 118330
| کتابخوان همراه نور = 118330
| کد پدیدآور = 1804
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''النور في فضائل الأيام و الشهور'''، اثری از [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن جوزى]] (510-597ق)، فقیه حنبلی، محدث، مورخ و متکلم است. این کتاب، در موضوع وعظ و ارشاد است و توسط [[انیس، عبدالحکیم|عبدالحکیم انیس]] تحقیق شده است.

نوشتار حاضر، جزو نخستین آثاری است که در مورد مواسم به نگارش درآمده<ref>ر.ک: مقدمه تحقیق، ص7</ref> و به بیان فضلیت ماه‌ها و روزها اختصاص یافته است؛ از ماه رمضان آغاز کرده، سپس ذی‌الحجه، محرم، رجب، شعبان و سپس روز جمعه را در بر گرفته و با ذکر اعمال روز و شب‌ پایان یافته است<ref>ر.ک: همان</ref>. برخی از مصادر از این کتاب، با عنوان «النور» و برخی با عنوان «فضائل الأيام» یاد کرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>.

نویسنده در تدوین این اثر بر مصادری مانند: کتاب «[[الزهد (ابن حنبل، احمد بن محمد)|الزهد]]» [[ابن حنبل، احمد بن محمد|احمد بن حنبل]]، «صحیحین» [[صحيح البخاري|بخاری]] و [[صحيح مسلم|مسلم]] و «[[فضائل عاشوراء]]»، «[[إرشاد الهداية]]» [[ابن زاغونی، علی بن عبیدالله|ابن زاغونی]] و... تکیه کرده است<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>.

روایات این کتاب در اصل همراه با سند بوده، اما نسخه‌های باقی‌مانده از آن فاقد سند است. این امر، یعنی حذف اسناد گویا بیشتر توسط نسخه‌برداران صورت گرفته است، مگر در مواردی که نویسنده خود تصریح به حذف سند به جهت اختصار کرده است<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>.

کتاب در بیست‌ودو مجلس تنظیم شده است. نویسنده بعد از ذکر دیباچه‌ای مشتمل بر حمد و ثنای خداوند و درود بر پیامبر(ص)، به موضوع مورد بحث در هر مجلس پرداخته و در این راستا احادیث، روایات و تفسیر و برخی از احکام فقهی را ذکر می‌کند و به اشعاری بدون ذکر سراینده آنها استشهاد می‌نماید. وی قبل از پایان مطلب، موعظه‌ای مسجع یا آهنگین را آورده و مطالب را با دعا پایان می‌دهد. نویسنده، از روش ندا به جهت محبت‌افزایی، یا از ندای هشدار بهره برده است؛ مانند: «ای برادرانم»، «ای بندگان خدا» و «يا هذا»<ref>ر.ک: همان، ص12-13</ref>.

محقق علاوه بر اصلاح متن نسخه‌برداری‌شده و اشاره به اغلاط آن در حاشیه در بیشتر موارد، به استخراج و مستندسازی احادیث و روایات و همچنین به مستندسازی اشعار و تعلیق بر مواردی که نیاز به توضیح داشته، در پاورقی پرداخته است<ref>ر.ک: همان، ص20-21</ref>.