نمایش مبدأ برای المنح السنية علي الوصية المتبولية

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR21372J1.jpg
| عنوان = المنح السنية علي الوصية المتبولية
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[شعرانی، عبدالوهاب بن احمد]] (نويسنده)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =   ‎‏/‎‏ش‎‏7‎‏ ‎‏م‎‏83 283/27 BP 
| موضوع =اخلاق عرفانی - شاذلیه - عقاید
|ناشر 
| ناشر = مکتبة الثقافة الدينية
| مکان نشر = مصر - قاهره
| سال نشر = 1430ق - 2009م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE21372AUTOMATIONCODE
| چاپ = 2
| شابک = 977-341-107-9
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 21372
| کتابخوان همراه نور = 21372
| کد پدیدآور = 788
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''المنح السنية علی الوصية المتبُوليّة'''، تألیف شیخ عبدالوهاب شعرانی (898-973ق)، کتابی است عرفانی در آداب سیر و سلوک و آن‌گونه که در ابتدای کتاب آمده، تعلیقه بر وصیت شیخ عارف ابواسحاق ابراهیم متبولی است.

اولین توصیه کتاب، استقامت در توبه است. شعرانی ابتدا معنای لغوی توبه را بررسی کرده است. سپس تأکید می‌کند که: «من لا توبة له فلا حال له و لا مقام» که حکایت از اهمیت توبه در آغاز سیر و سلوک دارد. سپس در قالب تنبیه می‌نویسد: «شایسته است که بنده از اعضای ظاهری و باطنی خود هر صبح و شام تفتیش کند که آیا حدود الهی را مراعات کرده یا تعدی کرده‌اند و آیا آنچه به آن امر شده‌اند - از چشم‌پوشی از محارم الهی و حفظ زبان و گوش و قلب و غیر آن همراه با اخلاص - عمل کرده یا نکرده‌اند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص7-8</ref>.

از ابوالحسن شاذلی نقل می‌کند که مرید هرگز ترقی نخواهد کرد، مگر آنکه محب حق تعالی شود و محب حق تعالی نخواهد شد، مگر آنکه از دنیا و اهل دنیا بیزار شود و نسبت به نعمت دو سرا زهد ورزد<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>.

در بخشی از کتاب چنین می‌خوانیم: شیخ محی‌الدین بن عربی در فتوحات مکیه چنین نوشته است: خداوند چون نفس را خلق کرد، به او گفت: من کیستم؟ نفس گفت: من کیستم؟ پس خداوند او را در دریای گرسنگی هزار سال سکونت داد. سپس فرمود: من کیستم؟ گفت: تو پروردگار من هستی. شیخ ابوسلیمان دارانی می‌گوید: کلید دنیا سیری و کلید آخرت گرسنگی کشیدن است و چون خداوند دنیا را آفرید، علم و حکمت را در گرسنگی و جهل و معصیت را در سیری قرار داد<ref>ر.ک: همان، ص22</ref>.

شعرانی، عزلت و دوری‌گزینی از مردم را توصیه می‌کند و مؤید این توصیه را حدیثی می‌داند که حاکی از آن است که روزی فرامی‌رسد که هیچ دین‌داری نمی‌تواند دینش را حفظ کند، مگر آنکه از روستایی به روستایی و از ارتفاعی به ارتفاعی و همانند روباه از سوراخی به سوراخی فرار کند<ref>ر.ک: همان، ص23</ref>.

شعرانی بسیار از توصیه‌های عرفانی خود را با لفظ «اعلم» گوشزد می‌کند: و بدان مداومت بر ذکر الهی، امراض باطنی از کبر و عجب و ریا و حسد و سوء ‌ظن و... را نابود می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص39</ref>.