نمایش مبدأ برای المقاصد النحویة في شرح شواهد شروح الألفیة

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR15242J1.jpg
| عنوان = المقاصد النحویة في شرح شواهد شروح الألفیة
| عنوان‌های دیگر = المشهور ب شرح الشواهد الکبری
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[بدرالدین عینی، محمود بن احمد]] (نويسنده)
[[عیون السود، محمد باسل]] (محقق)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =  /الف2 الف8027 6151 ‏PJ‎‏ 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = دار الکتب العلمية
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 1426ق - 2005م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE15242AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = -
| تعداد جلد = 3
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 15242
| کتابخوان همراه نور = 15242
| کد پدیدآور = 506
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''المقاصد النحویة فی شرح شواهد شروح الالفیة''' مشهور به «شرح الشواهد الکبری» تألیف [[بدرالدین عینی، محمود بن احمد|بدرالدین محمود بن احمد بن موسی العینی]] (متوفی 855ق)، از بهترین شرح‌ها بر شواهد ذکر شده در شروح منظومه الفیه [[ابن مالک، محمد بن عبدالله|محمد بن عبدالله بن مالک اندلسی]] (متوفی 672ق) است. این اثر با مقدمه و تحقیق [[عیون السود، محمد باسل|محمد باسل عیون السود]] منتشر شده است. 

کتاب با شرح حال و حیات علمی، اساتید، شاگردان و نوشته‌های مؤلف آغاز شده است. سپس از محقق چنین می‌خوانیم: الفیه ابن مالک مشتمل بر خلاصه دو علم نحو و صرف با اشاره به شیوه علما و رأی منتخب ابن مالک است. اهمیت و ارزش این کتاب سبب شده که علما به آن اهتمام داشته و آن را شرح کرده‌اند تا آنجاکه بروکلمان در تاریخ الادب العربی 49 شرح برای آن برشمرده است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص17</ref>  علاوه بر شروح، برخی از علما به اعراب الفیه توجه کرده‌اند و بعضی هم به شرح شواهد شروح اقدام کرده‌ و بر آن تعلیقه و حواشی نوشته‌اند که [[بدرالدین عینی، محمود بن احمد|العینی]] از آن جمله است. او در مقاصدش چهار شرح از مشهورترین شروح را انتخاب کرده که عبارتند از: شرح ابن ناظم، شرح مرادی، شرح ابن هشام و شرح ابن عقیل. بهترین شرح وتعلیقه به دست [[بدرالدین عینی، محمود بن احمد|العینی]] نوشته شده که مفصل‌ترین و بهترین شرح‌ها است و شیوه او مکتبی برای علمای پس از خود در شیوه شرح‌نویسی شد.<ref>ر.ک: همان</ref>

[[بدرالدین عینی، محمود بن احمد|العینی]] نسبت هر بیت را به مؤلفی که آن را آورده به‌صورت رمزی با یکی از مشهورترین حروف تبیین کرده است؛ بدین‌جهت اگر هر چهار شرح مذکور بیتی را به عنوان شاهد آورده‌اند به‌صورت «ظقهع» به آن اشاره کرده است؛ ظاء یعنی ابن ناظم، قاف یعنی ام قاسم، هاء یعنی ابن هشام و عین یعنی [[ابن عقیل]]. شارح برای نوشتن این کتاب زمان زیادی را به مراجعه به دیگر کتاب‌ها اختصاص داده است. او در شرح خود لغات، معانی و اعراب ابیات را تبیین کرده و مبهماتی را که بر طلاب اشتباه می‌شود با بیان بحر و وزن آن‌ها برطرف کرده است.<ref>ر.ک: خطبه کتاب، ص3</ref>