نمایش مبدأ برای المرشد إلی القواعد و الإعراب

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR15392J1.jpg
| عنوان = المرشد إلی القواعد الإعراب
| عنوان‌های دیگر = المرشد إلی القواعد العربیة
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[نورالدین، حسن]] (نويسنده)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =/‎‏ن‎‏9‎‏م‎‏4 6151 ‏PJ‎‏ 
| موضوع =زبان عربی - صرف و نحو
|ناشر 
| ناشر = رشاد برس
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 1428ق
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE15392AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 9953-473-04-8
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 15392
| کتابخوان همراه نور = 15392
| کد پدیدآور = 7898
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''المرشد الی القواعد و الاعراب''' تألیف [[نورالدین، حسن|حسن نورالدین]] که به شیوه جدید و آسان با ارائه جدول‌ها و ذکر مثال به طرح مباحث نحوی پرداخته است.

نویسنده هدف از نگارش این کتاب را ارائه علم نحو به زبان ساده و روشن به شیوه‌ای عملی تطبیقی دانسته که هم‌زمان برای دانشجویان و سایر علاقه‌مندان به زبان عربی قابل‌استفاده باشد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص6-5</ref>‏

در ابتدا ضمن جدول‌هایی، الفاظ معرب و مبنی به تفکیک ذکر شده است. پس از آن علامات اعراب و بنا و اینکه بر کدام‌یک از الفاظ اسم، فعل و حرف وارد می‌شوند، ذکر شده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص10-7</ref>‏

مباحث در سه باب ارائه شده است: کلمه، جمله و توابع. کلمه خود بر سه قسم است: اسم، فعل و حرف که هر یک با ذکر تعریف، علامات و اقسام آن بیان شده است.<ref>ر.ک: همان، ص18-13</ref>‏  حروف مصدری، اعراب و علاماتش، مضارع منصوب و مجزوم، بنا، اسامی اشاره، استفهام، افعال از جمله مباحث مطرح شده در این باب است.

دررابطه‌با جمله در سه فصل جمله اسمیه، فعلیه و جایگاه جمله موردبحث قرار گرفته است. نویسنده معتقد است که اصل در جمله آن است که محلی از اعراب نداشته باشد؛ چراکه اعراب عبارت از علاقه‌هایی است که بین مفردات برقرار است و جمله این علاقه‌ها را ندارد؛ لکن هرگاه جمله در جای مفرد قرار بگیرد تأویل به مفرد رفته و اعراب محلی می‌گیرد؛ بدین جهت جمله‌ها بر دو قسم هستند: جملاتی که محلی از اعراب دارند: مانند جمله‌ای که خبر یا مفعولٌ‌به واقع شده است و جمله‌ای که محلی از اعراب ندارد؛ مانند جمله ابتدائیه یا استینافیه.<ref>ر.ک: همان، ص154-153</ref>‏

توابع آخرین مبحث است. نعت یا صفت از جمله کلماتی است که تابع اسم ماقبل خود است؛ یعنی اعراب کلمه ماقبل خود را می‌گیرد. اصل در صفت آن است که مشتق باشد؛ مانند اسم‌فاعل یا مفعول و البته گاه اسم جامد می‌آید و در هفت حالت تأویل به مشتق می‌رود که به آن‌ها اشاره شده است.<ref>ر.ک: همان، ص161</ref>‏