نمایش مبدأ برای التدلیس و المدلسون

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR87412J1.jpg
| عنوان = التدليس و المدلسون
| عنوان‌های دیگر = دراسة عامة
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[غوری، سید عبدالماجد]] (نويسنده)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =  /غ9ت4 111/6 BP 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = دار ابن کثير
| مکان نشر = سوریه - دمشق ** لبنان - بیروت
| سال نشر = 1430ق - 2009م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE87412AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 978-9953-520-24-7
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 87412
| کتابخوان همراه نور = 87412
| کد پدیدآور = 5725
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''التدليس و المدلِّسون؛ دراسة عامة'''، نوشته [[غوری، سید عبدالماجد|سید عبدالماجد غوری]] درباره مشکل مهم تدلیس در علوم حدیث که سبب تضعیف حدیث و حجیت آن می‌شود، به زبان عربی است. کار مستندسازی متن را خود مؤلف در پاورقی انجام داده است.

تدلیس از مهم‌ترین انواع علوم حدیث است که دانشجوی حدیث نبوی شریف، ناچار باید با آن، آشنا شود.

دانشمندان متقدم و متأخر، این موضوع را در آثارشان ذکر کرده‌اند، ولی به‌صورت پراکنده‌ای که به هیچ شکلی، در اثری جمع نشده است؛ پس نیاز بود که این مباحث پراکنده، در کتابی مستقل، گردآوری شود و مؤلف برای تحقق این نیاز، اقدام به نگارش این کتاب کرده است<ref>ر.ک: مقدمه، ص5-6</ref>.

تدلیس در لغت، به معنای «مخفی کردن و پوشاندن عیب» است و در اصطلاح، «مخفی کردن عیب در اسناد حدیث و خوب جلوه‌ دادن ظاهر آن» است و نیز تعاریف دیگری هست که بهترین آنها، تعریف دکتر نورالدین عتر است؛ پوشاندن اشکال در اسناد حدیث یا راویان آن<ref>ر.ک: متن کتاب، ص9-10</ref>.

مطالب در سه فصل، بیان شده‌اند:

فصل اول: تدلیس (تعریف، صورت‌ها، صیغه‌ها، راه‌ها، انگیزه‌ها، اقسام و احکام)؛

فصل دوم: طبقات مدلِّسان؛

فصل سوم: انواع علوم حدیث متعلق به تدلیس.

تدلیس دارای صور فراوانی است؛ از جمله:
# اینکه راوی از کسی که با وی ملاقات کرده و از او سخنانی را شنیده، چیزی را روایت کند که آن را از وی نشنیده است. صورت مشهور نزد متأخران همین صورت است، بلکه ابن حجر، تدلیس اسناد را منحصر و مخصوص به همین صورت دانسته و افراد زیادی پس از وی، از او پیروی کرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص11</ref>.
# اینکه راوی از یکی از معاصران خویش که او را ملاقات نکرده یا کرده، ولی چیزی را از او نشنیده، روایت نماید. این صورت را متأخران مرسل خفی نامیده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>.