نمایش مبدأ برای التحصين و صفات العارفين

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR102165J1.jpg
| عنوان = التحصين و صفات العارفين
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[ابن فهد حلی، احمد بن محمد]] (نويسنده)
[[جبار گلباغی ماسوله، علی]] (مصحح)
[[جبار گلباغی ماسوله، علی]] (مترجم)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =BP ۲۸۸/۵/الف۲ت۳۰۴۱     
| موضوع =عزلت (عرفان) - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 - احادیث شیعه - قرن 9ق.
|ناشر 
| ناشر = لاهیجی
| مکان نشر = ایران - قم ** ایران - مشهد مقدس
| سال نشر = 1377ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE102165AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = 
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 102165
| کتابخوان همراه نور = 102165
| کد پدیدآور = 110
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''التحصين و صفات العارفين'''، نوشته [[ابن فهد حلی، احمد بن محمد|احمد بن محمد بن فهد حلی اسدی]] (841-757ق) فقیه، محدّث امامی و نویسنده آثاری در اخلاق، دعا و عرفان است. این رساله در حوزه عرفان عملی و مبانی آن جای دارد و سه مسئله «گمنامی»، «گوشه‌گیری» و «سکوت» را بررسی می‌کند. [[جبار گلباغی ماسوله، علی|سید علی جبار گلباغی ماسوله]] این کتاب را تصحیح ‌کرده ‌است و آن را ترجمه نموده و آن را پس از متن عربی، در کتاب آورده است.

[[ابن فهد حلی، احمد بن محمد|ابن فهد]] این کتاب را در دیباچه آن، «التحصين و صفات العارفين» نامیده‌است<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص15</ref>‏. بیشتر مباحث «التحصين» درباره معنای عُزلت، روایات جواز و فایده‌های آن است. این اثر در سه قطب (بخش) تنظیم ‌شده ‌است: قطب اول، در معنا و شرایط عزلت و راه آماده ‌شدن برای آن؛ قطب دوم، در اجازه برای عزلت و گوشه‌گیری و کناره ‌جُستن از مردم، از جانب خدا؛ قطب سوم، در بهره‌های ناشی از این خصلت‌ها است که مؤلف در این بخش به ۲۵ بهره از بهره‌های عزلت که هرکدام به‌وسیله روایات معصومان(ع) و کلمات بزرگان توضیح داده شده است، پرداخته است. پس از آن، سخنی از حضرت رسول(ص) درباره صفت اولیاءالله ذکر‌شده‌است. خاتمه کتاب روایت‌هایی را در نکوهش دنیا و راه جَستن از زیان‌های آن در بر دارد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص63-61</ref>‏.

نثر نویسنده نرم است که نمونه آن در وصف «عُزلت» دیده می‎شود. او شُکوه این خصلت را در حکایتی چنین جِلوه می‌دهد: «... عارفی در پاسخ امیری که به او گفت: نیازت را از من بخواه، چنین گفت: آیا این را به من می‌گویی، بااینکه مرا دو برده است که آنان سَروَر تو هستند! امیر گفت: آن دو کیستند؟ عارف پاسخ داد: حرص و هوا. به‌راستی که من بر آن دو چیره گشته‌ام، ولیک تو را چیره آمده‌اند!»<ref>ر.ک: همان، ص19</ref>‏.

محقق ([[جبار گلباغی ماسوله، علی|ماسوله]]) می‌گوید: من برای این رساله، شرح یا حاشیه و یا تعلیقه‌ای که شُهره باشد و نامش در مصدرها و دانشنامه‌هایی مانند [[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذریعه]] آمده باشد، نیافتم مگر آنچه که برخی نسخه‌نویسان (مانند [[سلیمان گیلانی]]) در حاشیه این رساله درج نموده‌اند. او این کتاب را از روی نسخه‌ای در کتابخانه‌ «مسجد جامع گوهرشاد» و دو نسخه دیگر در کتابخانه رضوی مشهد فراهم‌ آورده ‌است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص7-6</ref>‏.