نمایش مبدأ برای الإمام القشيري: حياته و تصوفه و ثقافته

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR64804J1.jpg
| عنوان =الإمام القشيري: حياته و تصوفه و ثقافته
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = [[بسیونی، ابراهیم]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = مکتبة الآداب
| مکان نشر =مصر - قاهره
| سال نشر = 1413ق. = 1992م.

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE64804AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ یکم
| شابک =971-241-068-0
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =64804
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =05259
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''الإمام القشيري، حياته و تصوفه و ثقافته'''، نوشته [[بسیونی، ابراهیم|ابراهیم بسیونی]] است. [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|امام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری نیشابوری]] (۳۷۶ یا ۳۸۶-۴۶۵ق) از دانشمندان بزرگ، نویسندگان و شاعران صوفیه در قرن پنجم هجری قمری در ایران است که پیش‌تر، اجداد عرب او در خراسان وطن اختیار کرده بودند. مصنف در این کتاب نگاه تفصیلی به زندگی [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] دارد؛ اینکه او در کجا رشد کرده، چگونه از استاد صوفی‌اش - [[ابوعلی دقاق]] - بهره گرفته، چگونه با [[امام‌الحرمین، عبدالملک بن عبدالله|امام‌الحرمین جوینی]] مرتبط شده و به‌همراه وی مذهب کلامی اهل سنت و جماعت را یاری داده است. همچنین از رنج‌هایی که بر او گذشته نیز یاد کرده است. وی در ادامه، اهتمام‌های [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] را در دانش شریعت مانند علم کلام، تفسیر، حدیث و فقه و سپس، تصوف و راه روش او را در تخلق به صوفیگری بررسی کرده است. ضرورت مؤدب‌ شدن به هدایت شیخ طریقت، خرقه‌پوشی، متخلق ‌شدن به اخلاق جوانمردان، عزلت، سماع و در آخر، مقامات طریقت الی الله، موضوعات دیگری هستند که مؤلف به آن‌ها توجه داشته است. همچنین، مباحثی چون ذوق، حب، فنا و نیز بررسی رابطه میان شریعت و حقیقت، مشاهده و عرفان، اوصاف عارفان، ولایت، ذکر و اقسام آن از نگاه [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|امام قشیری]] بررسی شده است<ref>ر.ک: مقدمه غنیمی بر کتاب، ص4</ref>.

آخرین بحث مصنف را عنایت [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] به شعر پر کرده است. می‌گوید: [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] از صنعت شعر برای جلب توجه به مکتوباتش به‌زیبایی بهره‌گیری کرده است. خواه، خود شعر بگوید و خواه شعر دیگران را به‌کار گرفته باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص109</ref>. ‏