نمایش مبدأ برای اعجاز بیانی قرآن

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR02939J1.jpg
| عنوان =اعجاز بیانی قرآن
| عنوان‌های دیگر =الاعجاز البیانی للقرآن. فارسی

مسائل. شرح

الاعجاز البیانی للقرآن

مسائل ابن ازرق
| پدیدآوران = 
[[صابری، حسین]] (مترجم)

[[اب‍ن‌ ازرق‌، ن‍اف‍ع ‌‌بن ‌ازرق‌]] (نویسنده)

[[بنت‌الشاطی، عایشه]] (نویسنده)
| زبان =فارسی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏83‎‏ ‎‏/‎‏ب‎‏9‎‏ ‎‏الف‎‏6041
| موضوع =
ابن ازرق، نافع بن ازرق، - 65ق. المسائل - نقد و تفسیر

قرآن - اعجاز

قرآن - مسایل ادبی

قرآن - مسایل لغوی
| ناشر = 
شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
| مکان نشر =تهران - ایران
| سال نشر = 1376 ش 
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE02939AUTOMATIONCODE
| چاپ =1
| شابک =964-445-066-3
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =02939
| کتابخوان همراه نور =02939
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''اعجاز بيانى قرآن''' نوشتۀ [[بنت‌الشاطی، عایشه|دكتر عايشه عبدالرحمن بنت الشاطئ]] با ترجمه [[صابری، حسین|حسين صابرى]] است.اين کتاب چهره‌اى تازه از بيان و بلاغت قرآن و اسرار آن را معرفى مى‌كند و نشان مى‌دهد كه چگونه در این کتاب الهى هرچيز در جاى خويش قرار دارد و همين برجسته‌ترين راز بلاغت قرآن است.

مؤلف در مقدمه کتاب به بيان سير اجمالى آراء و نظريات و تأليفاتى كه در این عرصه خود را نشان داده‌اند و همچنين به معرفى کتاب خود مى‌پردازد.مؤلف مسائل معجزه، اعجاز و تحدّى قرآنى، وجوه اعجاز و بيان قرآن و تلاشهاى علماى بلاغت در زمينۀ پرده برداشتن از اعجاز قرآن و وجوه آن را مورد بحث قرار مى‌دهد و خود نظريۀ اعجاز به بيان و بلاغت را برمى‌گزيند و آن را تقويت و تبيين مى‌كند.سپس در سه بخش حروف مقطعه و الفاظ و واژه‌ها و سرانجام اساليب قرآنى نظريه خود را تعقيب مى‌نمايد و سرانجام مسائل
ابن ازرق و تفسير [[ابن عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] از واژه‌هاى قرآنى را مورد نقد و بررسى قرار مى‌دهد تا نشان دهد كه چگونه هر تلاشى برای جايگزين كردن حرفى با حروف قرآنى، يا واژه‌اى با واژۀ قرآنى و يا اسلوبى با اسلوب قرآنى-هرچند كه در جايى ديگر از همين کتاب الهى نيز به كار رفته باشد-تلاشى ناموفق و ناكام است و چگونه در قرآن كريم هرچيز در جاى خويش قرار گرفته و هر تفسير لغوى يا هر توجيه نحوى جز تلاشى برای تقريب به ذهن نيست.

نویسنده در بيان هدف و انگیزه نگارش این کتاب مى‌نويسد:اعجاز بيانى اقتضا مى‌كند كه هر مفسرى در راه آوردن همانندى برای واژه‌هاى قرآنى و در جاى آن، درمانده و ناتوان گردد؛ بلكه در این نيز ناتوانيم كه برای واژه قرآنى بديلى از ديگر كلمات این کتاب الهى كه در موضعى ديگر و در سياقى ديگر آمده است بيابيم.