نمایش مبدأ برای اسماء الحسنی

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NURاسماء الحسنیJ1.jpg
| عنوان =
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران = 
[[افتخار، مهدی]] (نویسنده)
|زبان 
| زبان =
| کد کنگره =BP۲۶۸/۴۰۲/الف۷‏
| موضوع =خدا,دعای جوشن کبیر,خدا, -- نامها, -- نقد و تفسیر, -- صفات
|ناشر 
| ناشر =مطبوعات دینی 
| مکان نشر =قم
| سال نشر =1384 
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE.....AUTOMATIONCODE
| چاپ =اول
| شابک =
| تعداد جلد =
| کتابخانۀ دیجیتال نور =
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پیش از =
}}
'''اسماء الحسنی''' تألیف [[افتخار، مهدی|مهدی افتخار]]؛ این کتاب، شرحی است بر دعای شریفِ جوشن کبیر، 

در اين دعا ۱۰۰۱ اسم از اسمای الهی به صورت مفرد یا ترکیبی از کلمه‌ها ذکر شده است.

به گفته مؤلف، مباحثی که در بابِ اسما و صفات الهی مطرح است، از پیچبده‌ترین معارف الهی است که جنبه‌های خیلی پیچیده آن را در کتاب‌های کلام، فلسفه، تفسیر و عرفان باید جست‌وجو کرد. بنابراین مؤلف کوشیده است جنبه‌های عرفای و آثار خارجی و استفاده‌های اخلاقی این اسمای مبارک را بیشتر توضیح دهد و از مباحث ادبی و لغوی پرهیز کرده است.

منبع اصلی این کتاب، [[شرح الأسماء شرح دعاء الجوشن الكبير|شرح الاسماء الحسنی]] [[سبزواری، هادی|ملا هادی سبزواری]] بوده است و در شرح اسما، از احادیث معصومین و آیه‌های قرآن بیشترین استفاده برده شده است:

چهار شرح از دعای جوشن‌کبیر موجود است: اول از مرحوم [[مجلسی، محمدتقی|مجلسی اول]]، دوم از [[سبزواری، هادی|مرحوم سبزواری]]، سوم از مولی [[محمَدنجف کرمانی]] و چهارم از [[کاشانی، حبیب‌الله بن علی‌مدد|حبیب‌الله کاشانی]] که منبع اصلی شرح حاضر، کتاب دوم است به نام شرح الاسماء الحسنی. (ص ۳)

در ابتدای این مجموعه، مقدمه‌ای دربارۀ اسما و صفات خداوند و نظر متکلمان و اهل عرفان آمده است و در پایان مقدمه، دعای [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] به نقل از کتاب [[الإقبال بالأعمال الحسنة فيما يعمل مرة في السنة|اقبال الاعمال]] در ادعیۀ روز مباهله آمده است:

در این دعا، حضرت به بسیاری از اسما متوسل شده‌اند و در هر مورد بادقت در نحوه دعای آن حضرت با آن اسم، معنای آن ‏ و آثار آن در جهان و حتی در خود شخص را می‌توان استنباط کرد. نقل این دعا هم موجب تیمّن و تبرک خواهد بود و هم آماد‌ه‌سازی برای شروع در مبحث کتاب. (ص 20) <ref>باقریان موحد، سید رضا، ص83-84</ref>