نمایش مبدأ برای إعمال الفکر في فضل الذکر

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR57762J1.jpg
| عنوان = إعمال الفکر في فضل الذکر
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر]] (نويسنده)
[[لحام، سعید محمد]] (محقق و شارح)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره =BP۲۶۶/۴۵/ک۵ف۶     
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = عالم الکتب
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 1417ق - 1996م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE57762AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک = -
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 57762
| کتابخوان همراه نور = 57762
| کد پدیدآور = 615
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''إعلام الفكر في فضل الذكر'''، اثر [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|جلال‌الدین سیوطی]] (متوفی 911ق)، رساله‌ای است کوچک و مختصر، تشکیل‌شده از چندین سؤال و جواب پیرامون فضیلت ذکر، تسبیح و دعا و آداب و شرایط آن که با شرح و تحقیق [[لحام، سعید محمد|سعید محمد لحام]]، منتشر شده است.

[[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] در این رساله، به‌صورت پرسش و پاسخ، با استفاده از آیات، روایات و اقوال علما و بزرگان، به بیان فضلیت ذکر و آداب و شرایط آن پرداخته است. به‌منظور آشنایی بیشتر با محتوای کتاب و مطالب آن، به برخی از این سؤالات و پاسخ به آنها، به‌صورت مختصر و کوتاه، اشاره می‌شود:
# آیا ذکر، تسبیح و دعا، می‌تواند معادل صدقه بوده و در دفع بلا و گرفتاری‌ها، قائم مقام آن باشد؟ سیوطی در پاسخ به این سؤال، معتقد است که در فضیلت و برتری ذکر، دعا و تسبیح بر صدقه، احادیث و آثار، صراحت کامل دارند و در اینکه این امور، سبب دفع بلا نیز می‌باشند، جای هیچ شک و تردیدی نیست <ref>ر.ک: متن کتاب، ص3</ref>.
# آیا اعمال صوفیه، اعم از ایجاد حلقه ذکر و جهر به آن در مساجد و بالا بردن صدا به‌ تهلیل، مکروه است یا خیر؟ [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] این اعمال را مکروه ندانسته و به این نکته اشاره دارد که برخی از احادیث، مقتضی استحباب جهر در ذکر بوده و برخی دیگر مقتضی استحباب اسرار به آن، هستند. وی معتقد است راه جمع میان این دو دسته از روایات، توجه به اختلاف در احوال و اشخاص مختلف می‌باشد؛ همان گونه که نووی میان احادیثی که به استحباب جهر در قرائت قرآن و روایاتی که به مستحب بودن اسرار به آن دلالت دارند، به همین طریق، جمع کرده است<ref>ر.ک: همان، ص11-12</ref>. در ادامه نیز، احادیثی که در استحباب جهر به ذکر و دعا، با صراحت یا التزام دلالت دارند، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از جمله این روایات، حدیثی است از پیامبر(ص) که فرمودند: «ما من قوم يذكرون الله إلا حفتهم الملائكة و غشيتهم الرحمة و نزلت عليهم السكينة و ذكرهم الله في من عنده»<ref>ر.ک: همان، ص14-15</ref>.