نمایش مبدأ برای إحكام الفصول في أحکام الأصول

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR70700J1.jpg
| عنوان = إحكام الفصول في أحکام الأصول
| عنوان‌های دیگر = 
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران = 
[[باجی، سلیمان بن خلف]] (نويسنده)
[[ترکی، عبدالمجید]] (محقق)
|زبان
| زبان = عربی
| کد کنگره = /ب۲الف۳ 155/6 BP 
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر = دار الغرب الإسلامي
| مکان نشر = لبنان - بیروت
| سال نشر = 1415ق - 1995م
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE70700AUTOMATIONCODE
| چاپ = 2
| شابک = 
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 70700
| کتابخوان همراه نور = 70700
| کد پدیدآور = 3188
| پس از = 
| پیش از = 
}}
'''إحکام الفصول في أحکام الأصول''' اثر [[باجی، سلیمان بن خلف|ابوولید باجی]] (متوفی 474ق/ 1081م)، از علمای اندلس در قرن پنجم، در اصول فقه که به روش جدلی و دیالکتیکی و با روش‌شناسی تشریعی، به رشته تحریر درآمده و با تحقیق [[ترکی، عبدالمجید|عبدالمجید ترکی]]، منتشر شده است.

محقق مقدمه مفصلی درباره تاریخچه و سیر علم اصول، نظر مستشرقین، ادله شرعیه، روش [[باجی، سلیمان بن خلف|ابو ولید باجی]] و نسخه‌های خطی ارائه داده است.

کتاب حاضر، در واقع مجموعه فصولی است که نویسنده آن را به‌دقت، طبقه‌بندی، تألیف و ارائه کرده است. وی پس از مقدمه‌ای که در آن به تبیین انگیزه نگارش کتاب پرداخته، فصلی را به تشریح و تبیین حدودی که مجتهد اصولی در شناخت مبانی و اصول بدان نیاز دارد، اختصاص داده است. سپس به بیان و بررسی حروفی که در بین متناظرین معمول و متداول هست، مانند «ما»، «من»، «أی»، «أم» و... پرداخته و پس از این مقدمات، به مطالب اصلی و اساسی کتاب که عبارت‌اند از ادله شرعی، پرداخته است و آنها را به سه زیر، تقسیم کرده است:
# «اصل»: که به قرآن، سنت و اجماع اختصاص‌یافته است؛
# «معقول اصل»: به چهار قسمت لحن خطاب، فحوای خطاب، استدلال به حصر و معنای خطاب تقسیم شده است؛
# «استصحاب حال»<ref>مقدمه محقق، ص129</ref>.

از جمله ویژگی‌های کتاب که باعث اهمیت آن نیز شده است، آن است که نویسنده صرفا پیرامون اصول فقه از لحاظ ماده، بحث نکرده است، بلکه آن‌ها را از لحاظ مفاد و وضعیت آنها، یعنی استانداردها و معیارهایی که در تعیین شرایط فنی و شرایط پذیرفته‌شدن آنها به‌عنوان اصول معتبر شرعی قلمداد شده، موردبحث و کنکاش قرار داده است و در روش استخراج فروع از آن اصول، از استنتاج بدیهی یا استنباط قیاسی، استفاده کرده است؛ روشی که امروزه به از آن به‌عنوان «المنهجیة التشریعیة» (روش‌شناسی تشریعی) یاد می‌شود<ref>همان، ص129- 130</ref>.