نمایش مبدأ برای أربع رسائل في التصوف

{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR25947J1.jpg
| عنوان =أربع رسائل فی التصوف
| عنوان‌های دیگر =
|پدیدآورندگان 
| پدیدآوران =[[قشیری، عبدالکریم بن هوازن]] (نویسنده)
[[سامرایی، قاسم]] (محقق)
|زبان 
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏
| موضوع =
|ناشر 
| ناشر =دار الوراق للنشر
| مکان نشر =انگلیس - لندن
| سال نشر =2008م.
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE25947AUTOMATIONCODE
| چاپ =چاپ یکم
| شابک =
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =25947
| کتابخوان همراه نور =
| کد پدیدآور =03777-03678
| پس از =
| پیش از =
}}
 
'''أربع رسائل في التصوف'''، مجموعه‌ای است از چهار رساله خطی نادر از [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|ابوالقاسم قشیری]] که توسط [[سامرایی، قاسم|قاسم سامرایی]] تحقیق و منتشر شده است.
رسائل گردآوری‌شده در کتاب، به‌ترتیب عبارتند از:
# «کتاب مختصر فی التوبة»: رساله‌ای است کوتاه و مختصر که در آن، از حقیقت توبه، صفات توبه‌کننده، ندامت و پشیمانی در توبه، نشانه‌های قبول توبه، شکستن توبه و توبه مجدد و توبه محبین، بحث شده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص35-46</ref>.
# «کتاب عبارات الصوفیة و معانیها»: رساله‌ای است مشتمل بر شرح و توضیح نودوهشت کلمه و اصطلاح صوفیانه‌ای که متصوفه در کتاب‌ها و رسائل خویش، از آنها استفاده می‌کنند. [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] در شرح و توضیح این اصطلاحات، از کتاب «اللمع» [[ابونصر سراج، عبدالله بن علی|سراج طوسی]]، بهره برده است<ref>ر.ک: همان، ص49</ref>.
# «کتاب منثور الخطاب فی مشهور الأبواب»: این رساله را [[بغدادی، اسماعیل|اسماعیل بغدادی]] در «[[هدية العارفين، أسماء المؤلفين و آثار المصنفين|هدیة العارفین]]»، در ضمن تألیفات [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] برشمرده است؛ درحالی‌که [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلکان]]، [[سبکی، عبدالوهاب بن علی|سبکی]] و [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]]، در هنگام ذکر آثار [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]]، نامی از آن نبرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص77</ref>. از جمله موضوعات مطرح‌شده در این رساله، عبارتند از: توبه، انابه، قناعت، ورع، زهد، توکل، صبر، شکر، ذکر، فکر، عبودیت، مجاهدت، گریه، دعا، تواضع و...<ref>ر.ک: همان، ص87-108</ref>.
# «القصیدة الصوفیة»: قصیده‌ای است در سی‌ونه بیت که [[قشیری، عبدالکریم بن هوازن|قشیری]] در ضمن آنها، به بیان عقاید اشاعره پرداخته است<ref>ر.ک: همان، ص111</ref>.