نمایش مبدأ برای اعتضادالسلطنه، علیقلی بن فتحعلی

<div class="wikiInfo">
[[پرونده:NUR21555.jpg|بندانگشتی|اعتضادالسلطنه، علیقلی بن فتحعلی]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
! نام!! data-type="authorName" |اعتضادالسلطنه، علیقلی بن فتحعلی
|-
|نام‌های دیگر 
| data-type="authorOtherNames" |

|-
|نام پدر 
| data-type="authorfatherName" |فتحعلی شاه
|-
|متولد 
| data-type="authorbirthDate" |1234ق   
|-
|محل تولد
| data-type="authorBirthPlace" |
|-
|رحلت 
| data-type="authorDeathDate" |1298ق  
|-
|اساتید
| data-type="authorTeachers" |
|-
|برخی آثار
| data-type="authorWritings" |دیوان اعتضاد السلطنه( فخری قاجار)

[[میراث اسلامی ایران]]

|- class="articleCode"
|کد مؤلف
| data-type="authorCode" |AUTHORCODE21555AUTHORCODE
|}
</div>

'''علیقلی بن فتحعلی اعتضادالسلطنة''' (حدود 1234- 1298ق)، پسر پنجاه و چهارم از پنجاه و دومین همسر فتحعلیشاه و نخستین وزیر علوم ایران بود. وزیر معارف ایران دوره قاجار از (1276-1298)، رئیس مدرسه دارالفنون، رئیس اداره تلگراف، دارالشورای کبری (دوره قاجار)، همکاری با کتاب "نامه دانشوران".

او همواره با شعرا و دانشمندان مصاحب؛ و میان شاهزادگان قاجار به داشتن فضل و دانش بسیار معروف بود. اعتضادالسلطنه در شعر، خاقان تخلص می‌کرد و «تاریخ افغانستان» و «فلک‎السعاده» از آثار اوست.

==ولادت==
علیقلی میرزای اعتضادالسلطنه در حدود سال 1234ق به دنیا آمد. او از کودکی به تحصیل علم شوق بسیار داشت و از جوانی تا پیری با شعرا و دانشمندان زمان خود مصاحب بود. میان شاهزادگان قاجار او و فرهادمیرزا معتمد‎الدوله، به داشتن فضل و دانش بسیار امتیاز دارند<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/69 یغمایی، اقبال، ص69]</ref>.

مادر علیقلی میرزا از ارامنه تفلیس (معروف به گرجی) به نام گل پیرهن بود که دارای سه فرزند پسر به نام‎های علیقلی میرزا، عباسقلی میرزا، نورالدهر میرزا و یک دختر به نام خاورسلطان است<ref>کرمی، احمد، ص5</ref>.

==زندگانی و خدمات==
وقتی محمدشاه، برادرزاده او، در قصر محمدیه تجریش درگذشت‎، مهدعلیا برای جلوگیری از طغیان شاهزادگان و شورش و بی‌نظمی‎، زمام امور را تا آمدن ولیعهد از تبریز به تهران و تاج‎گذاری او، به دست گرفت و علیقلی میرزا را که در آن روزگار سی‌ساله بود، به پیشکاری خود برگزید.

پس از انجام تشریفات تاج‎گذاری ناصرالدین‎شاه، مهدعلیا و پیشکار او کوشش بسیار کردند که شاه میرزا آقاخان نوری را به صدارت انتخاب کنند، اما شاه که هنوز گرفتار دسائس درباریان نشده بود و نیکی‎ها و مواظبت‎های میرزا تقی‌خان را به یادداشت‎، به گفته‌های آنان اعتنا نکرد و میرزا تقی‌خان را به صدارت برگزید<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/69 یغمایی، اقبال، ص69- 70]</ref>.

روابط علیقلی میرزا و امیرکبیر هرگز دوستانه نبود‎؛ گرچه صدراعظم به سبب اینکه شاهزاده در حمایت مادر شاه بود، به وی آزار نمی‌رساند، اما منصب و مقامی به او نسپرد و شاهزاده تا امیر بر سر کار بود، حتی در طول مدتی که اعتمادالدوله صدارت داشت، تنها کارش پیشکاری مهدعلیا بود<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/70 همان، ص70]</ref>.

علیقلی میرزا در سال 1272ق، لقب «اعتضادالسلطنه» گرفت و سال بعد کتابی درباره تاریخ افغانستان تألیف کرد. انتشار این کتاب نام وی را بر سر زبان‌ها افکند و دیری نگذشت که ریاست مدرسه دارالفنون به او واگذار شد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/70 همان]</ref>.

میرزا ملکم‎خان به ناصرالدین‎شاه عرضه داشت که اگر وسایل و لوازم در اختیارش بگذارند، یک‎رشته خط تلگراف دایر و برای مخابره آماده خواهد کرد. ناصرالدین‎شاه نیز اعتضادالسلطنه را مأمور تهیه وسایل و لوازم کرد‎ و پس از موفقیت ابتدایی در این کار، شاه اعتضادالسلطنه را به کشیدن خط تلگراف میان تهران و سلطانیه مأمور کرد و سپس دستور داد سیم را تا زنجان و از آنجا به تبریز امتداد دهد. وی با وجود موانع بسیار، خط تلگراف را در اوایل سال 1277 به تبریز رساند و میرزا جواد‎خان سعدالدوله را رئیس اداره تلگراف آنجا کرد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/71 ر.ک: همان، ص71- 74]</ref>.

اعتضادالسلطنه پس از انجام دادن این خدمت‎های بزرگ و پرارج، موردتوجه خاص قرار گرفت و به سال 1283، اداره کلیه امور مربوط به صنایع و تجارت و معادن‎ و ریاست همه تلگراف‎خانه‌ها، همچنین ریاست روزنامه‌های دولتی؛ چاپخانه‌ها؛ و حکومت ملایر و تویسرکان به وی واگذار شد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/74 ر.ک: همان، ص74- 75]</ref>.

‎‎ناصرالدین‎شاه بسیار آرزو داشت که دیگر وزیران و حکام و کارگزارانش هم مانند اعتضادالسلطنه‎ در خدمتگزاری صادق و کوشا و بینا باشند، اما وزیر علوم میان درباریان هم از نظر فضل و دانش و هم از جهت پشتکار و ابتکار ممتاز و برجسته بود. او ملایر و تویسرکان را تیول دارالفنون کرده بود و مالیات و درآمد آن ولایت پردرآمد را بی‌آنکه خود اندک بهره‌ای از آن بردارد، صرف نیازمندی‎های دارالفنون می‌کرد. به همین جهت روزبه‌روز بر رونق و اعتبار و پیشرفت دارالفنون افزوده می‌شد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/76 همان، ص76]</ref>.

چنانکه گفته شد اعتضادالسلطنه از دانشمندان بنام است؛ هم نویسنده خوبی بود و هم شعر می‌سرود‎. به زبان شیرین فارسی عشق می‎ورزید و به پاسداری آن افتخار می‌کرد. در تنظیم امور تجاری و پیشه‌وری نیز شیوه‌های خردمندانه به کار برد. از جمله چون پیش از او کاغذفروشان و کتاب‎فروشان و تذهیب‎گران و قاب‎عکس‎سازان و صحافان و قلمدان‌سازان در کار یکدیگر مداخله و باهم ناسازگاری و ستیزه‌گری می‌کردند، او حدود فعالیت آنان را به رضای هم مشخص و معلوم و بعضی را در کار با یکدیگر شریک کرد و ازآن‎پس ایشان به آسودگی خیال به شغل خویش پرداختند<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/77 ر.ک همان، ص77]</ref>.

انتشار روزنامه «ملت سنیّه ایران» نیز از یادگارهای اعتضادالسلطنه است‎. تأسیس چاپخانه دارالفنون و کارگاه عکاسی آن نیز از کارهای اوست<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/77 همان]</ref>.

==آثار==
اعتضادالسلطنه را چند تألیف و تصنیف است. نخستین اثر وی «تاریخ افغانستان» است و دیگر «فلک‎السعادة» که به سال 1278 در تهران چاپ شده‎ است. در این کتاب، نادرستی عقاید و گفته‌ها و نوشته‌های منجمان درباره سعد و نحس کواکب و اثر آن در زندگی‎ افراد بشر به شیوه‌ای دلپسند و عالمانه توضیح داده شده و تألیف این اثر بزرگ نشان‎ می‌دهد که اعتضادالسلطنه بر هیأت و ستاره‌شناسی و ریاضیات جدید تسلط و احاطه کامل داشته و شاید نگارش و انتشار همین مطالب که در آن زمان مخالف عقاید بسیاری بوده، دشمنان نادان وی را جرئت داده است که به غلط وی را متهم به بابیگری و بی‌دینی کنند. اعتضادالسلطنه که به حقیقت مردی روشن‎بین و مسلمانی واقعی بوده و به کنه و مبانی متقن دین اسلام آگاه و به ادای وظایف دینی پایبند و معتقد بود، به‌منظور رهایی از زشت‎گوئی‎ها و تهمت‎های ناروای جاهلان عالم‎نما، رساله معتبر و مبسوطی به نام «طبقات المضلین» در رد پیروان باب نوشت و مشت محکمی بر دهان یاوه‌گویان و بد خواهان خویش زد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/79 ر.ک: همان، ص79]</ref>.

دیگر از آثار پرارزش او، «اکسیر التواریخ»، «منظومه مثنوی» به وزن لیلی و مجنون، «رساله‌ای در علم موسیقی»، «تفصيل عيون أخبار الرضا(ع)»، فصولی در علوم متفرقه از قبیل بحث در طریق تعیین موقع جغرافیائی بعض شهرها، اختراع بالن، علت ظهور رنگین‌کمان (قوس قزح) و بعضی مسائل علمی جدید، رساله‌ای در شرح‎حال امامزاده حضرت عبدالعظیم(ع)، رساله شرح‎حال امامزاده حمزه‎ و رساله‌ای در احوال امامزاده عبدالله است.

از او دیوان شعری برجای مانده است.

==وفات==
وی پس از بیست‌ودو سال وزارت، شب عاشورای سال 1298، به سن شصت‌وچهار سالگی در تهران درگذشت و در یکی از حجره‌های جنب مزار حضرت عبدالعظیم(ع)، به خاک سپرده شد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/44670/79 همان]</ref>.

==پانویس ==
<references />

==منابع مقاله==
#[[:noormags:838989|یغمائی، اقبال، «علیقلی میرزا اعتضاد السلطنه نخستین وزیر علوم»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله آموزش‎وپرورش (تعلیم و تربیت)، 1346- شماره 197 و 198 ‎(12 صفحه- از 69 تا 80)]].
# کرمی، احمد، دیوان عل‌ی‌قلی میرزا اعتضادالسلطنه (فخری قاجار)، تهران، انتشارات ما، 1379ش.

==وابسته‌ها==

[[دیوان اعتضاد السلطنه( فخری قاجار)]]

[[میراث اسلامی ایران]]

[[رده:زندگی‌نامه]]

[[رده: مرداد(98)]]

[[رده:25 تیر الی 24 مرداد (98)]]