نمایش مبدأ برای شریعتمداری، سید محمدکاظم

<div class='wikiInfo'>
[[پرونده:NUR06643.jpg|بندانگشتی|شریعتمداری، کاظم]]
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
|-
! نام!! data-type='authorName'|شریعتمداری، کاظم
|-
|نام های دیگر 
|data-type='authorOtherNames'| 
|-
|نام پدر 
|data-type='authorfatherName'|
|-
|متولد 
|data-type='authorbirthDate'|1282 هـ.ش یا 14 هـ.ق
|-
|محل تولد
|data-type='authorBirthPlace'|تبریز
|-
|رحلت 
|data-type='authorDeathDate'|1365 هـ.ش یا 1406 هـ.ق یا 1986 م
|-
|اساتید
|data-type='authorTeachers'|
|-
|برخی آثار
|data-type='authorWritings'|[[تحقیق و تقریرات فی باب البیع و الخیارات]] و محقق
|-class='articleCode'
|کد مؤلف
|data-type='authorCode'|AUTHORCODE6643AUTHORCODE
|}
</div>


'''آيت‌الله سيد محمدكاظم شريعتمدارى''' در سال 1282، در تبريز متولد شد. وى از سلسله ساداتى است كه نسبش به [[امام سجاد(ع)]] منتهى مى‌شود. يكى از اجداد وى، ابوالقاسم جعفر بن حسين از نوادگان حسن اَفطَس بن على اصغر بن امام زين العابدين بوده كه اكنون در بروجرد به امامزاده جعفر معروف است.

ايشان تحصيلاتش را در علوم دينى در تبريز آغاز كرد و قبل از سن بلوغ در درس [[كتاب المكاسب|مكاسب]] حاضر شد و در 18 سالگى خود [[كتاب المكاسب|مكاسب]] تدريس مى‌نمود.

وى پس از طى مقدمات و سطوح نهايى، چندى از مجلس درس آيت‌الله ميرزا صادق و آيت‌الله حاج ميرزا ابوالحسن انگجى استفاده نمود و ضمنا سطوح عالى [[فرائد الاصول (طبع انتشارات اسلامی)|رسائل]] و [[كتاب المكاسب|مكاسب]] را تدريس مى‌كرد. در سال 1343ق مهاجرت به قم نمود و در مجلس درس آيت‌الله [[حائری یزدی، عبدالکریم|عبدالكريم حائرى]] يزدى حاضر شد و حكمت را از آقا شيخ على‌اكبر يزدى آموخت و دو مرتبه به نجف اشرف مسافرت كرده و از درس آيات عظام: محمد حسين نايينى، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و [[عراقی، ضیاء‎الدین|ضياءالدين عراقى]] استفاه نمود. دروس اخلاقى و فقهى را نيز نزد آيت‌الله حاج ميرزا جواد ملكى تبريزى آموخت. وى اجازه و تصديق اجتهاد خود را از حضرات آيات: عراقى، اصفهانى و [[حائری یزدی، عبدالکریم|عبدالكريم حائرى]] يزدى دريافت نمود. بنا بر دعوت علماى تبريز از عراق به ايران مراجعت و در تبريز به تدريس فقه و اصول پرداخت تا سال 1369ق كه به درخواست گروهى از فضلاء تبريزى مقيم قم، به حوزه قم برگشت و مشغول به تدريس فقه و اصول استدلالى شد.

بعد از رحلت [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] در سال 1962م، وى به عنوان يكى از مراجع پيشتاز با مقلدانى از ايران، پاكستان، هندوستان، لبنان، كويت و قسمت‌هاى جنوبى خليج فارس تبديل شد كه به همراه آيت‌الله گلپايگانى و مرعشى نجفى در قم مشهور به آيات ثلاثه شدند.

در 15 خرداد 1342ش، به سبب مخالفت [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) با اصول شش‌گانه انقلاب سفيد، شاه امام(ره) را دستگير و به تهران برد و زندانى كرد. طبق قانون اساسى مشروطه، مجتهدين و مراجع تقليد مصونيت از محاكمه داشتند و امام(ره) به عنوان مرجع تقليد معروف نبود، لذا قصد محاكمه و اعدام ايشان را داشتند. براى نجات ايشان از اعدام و نيز آزادسازى آقاى قمّى و محلاّتى از زندان، آيت‌الله شريعتمدارى به تهران رفته و [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) را به عنوان مرجع معرّفى كرد تا از اعدام ايشان جلوگيرى كند.

ايشان موسس دارالتبليغ اسلامى بود كه بعدا به «دفتر تبليغات اسلامى» تغيير نام داد. وى در غروب پنج‌شنبه مطابق با 14 فروردين 1365ش در بيمارستان مهراد تهران، بر اثر نارسايى كليه درگذشت.

== آثار==


برخى از تقريرات دروس ايشان مكتوب و منتشر شده است.

از جمله آثار ايشان، عبارت است از: خلاصة الاحكام؛ مناسك حج؛ مناهج التقى؛ حاشية على عروة الوثقى؛ تحقيق و تقريرات فى باب البيع و الخيارات و وسيلة العباد ليوم المعاد.


== وابسته‌ها ==
[[تحقیق و تقریرات فی باب البیع و الخیارات]] 

[[رده:زندگی‌نامه]]