تاریخ سروده‌های حماسی زیر سایه‌ی شاهنامه‌ی فردوسی (تاریخ‌نامه‌های منظوم عصر مغول): تفاوت میان نسخه‌ها

'''تاریخ سروده‌های حماسی زیر سایه‌ی شاهنامه‌ی فردوسی (تاریخ‌نامه‌های منظوم عصر مغول)''' تألیف جواد راشکی علی آباد؛ شاهنامه ی فردوسی محصول شرایط خاص دورانی است که آن دوران یکی از بزنگاه های تاریخ ایران بوده است؛ عصری که رقابت نژادی ایرانیان و اعراب به اوج خود رسیده بود. در این نوشتار بیشترین کوشش بر این استوار است که به ویژه محققین عرصه ی تاریخ و ادبیات از وجود آثاری پیرامون تاریخ سروده های تقلید شده از شاهنامه در دوره ی مغول آگاهی نسبی داشته باشند و تاریخ پژوهان به هنگام شناسایی منابع برای موضوع پژوهشی خود جایگاه این قبیل منابع را دریابند و حماسه شناسان عرصه ی شاهنامه سرایی نیز ضمن شناسایی مقلدان و نظیره سرایان شاهنامه در دوره ی مغول، منابع لازم را برای بررسی نقش شاهنامه به عنوان الگوی ادبی - تاریخی در این دوره باشناسند.

شاهنامه ی فردوسی محصول شرایط خاص دورانی است که آن دوران یکی از بزنگاه های تاریخ ایران بوده است؛ عصری که رقابت نژادی ایرانیان و اعراب به اوج خود رسیده بود. ایرانیان با عقبه ی فرهنگی خود در برابر هجمه های همه جانبه ی اعراب، به دفاع از تمدن کهن خود برخاستند. این جدال که به نهضت شعوبیه در تاریخ مشهور است، در واقع رویارویی ناسیونالیستی ایرانیان و اعراب در زمینه های مختلف است. به دنبال نهضت شعوبیه و اوج گیری تمایلات ملی در عصر حکومت های ایرانی پس از اسلام، شاهنامه سرایی که حاوی اسطوره ها و حماسه های ایرانی بود، رواج گرفت. فردوسی با آفرینش شاهنامه، شاهنامه سرایی را به اوج رساند. او که در اثر خود، داستان های افسانه ای و حماسه ای اسطوره ای ایران را به نظم کشید، به دوره های تاریخی نیز توجه کرد و تاریخ ایران را تا ورود اسلام به ایران به رشته ی نظم درآورد. نبوغ فردوسی باعث شد شاهنامه، به عنوان یک شاهکار، برگ برنده ی ایرانیان در رقابت فرهنگی با اعراب تلقی شود. این اثر شگرف توجه همگان را به خود جلب کرد و حماسه سرایان در عرصه ی نظم حماسه های ملی، به عنوان یک الگو، آن را پذیرفتند.