۱۰۱٬۶۸۸
ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURآئین و هنر در فرهنگ ایرانJ1.jpg | عنوان =آئین و هنر در فرهنگ ایران؛ مقالاتی در باب ابعاد هنرهای آئینی در فرهنگ ایرانی | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = رحمانی، جبار (نویسنده) |زبان | زبان = | کد کنگره =N۷۲۸...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''آئین و هنر در فرهنگ ایران؛ مقالاتی در باب ابعاد هنرهای آئینی در فرهنگ ایرانی''' پدیدآور جبار | '''آئین و هنر در فرهنگ ایران؛ مقالاتی در باب ابعاد هنرهای آئینی در فرهنگ ایرانی''' پدیدآور [[رحمانی، جبار|جبار رحمانی]]؛ در این کتاب تلاش شده یکی از مفاهیم کلیدی علوم اجتماعی و مطالعات انسان شناسی، یعنی مفهوم آیین و منسک، در کنار مفهوم هنر و امر زیباشناختی بررسی شود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که تجربه های آئینی چگونه و تا چه حدی به مولفه های هنری و زیباشناختی آمیخته اند. در فرهنگ مردم و زندگی واقعی آن ها، امور جدی و محوری جامعه بیش از همه در آئین ها تجلی پیدا می کنند. حرمت و اهمیت این امور در لفافه ای از وجوه زیباشناختی متجلی می شود. در نتیجه، انتقال و بازتولید فرهنگ در بسترهای آیینی و هنری توامان رخ می دهد. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
موضوع، آئین ها در فرهنگ ایران، عموما به آئین های مذهبی و به طور خاص به آئین های شیعی تقلیل یافته است و به همین دلیل بررسی این آئین ها بیش از آنکه در سنت دانشگاهی و ذیل اطلاعات میان رشته ای آئین شکل بگیرد، عموما در سنت مطالعات دینی و ذیل رویکردهای الاهیاتی و کلامی انجام شده است. آئین به مثابه فرایندی برای بازنمایی، بازتولید و برساخت امری جدی در یک فرهنگ، نه تنها قابل تقلیل به یک عرصه محدود نیست، بلکه نقش کلیدی ای در همه ی ابعاد و زمنیه های فرهنگ و جامعه در خود دارد. در سننت های علوم اجتماعی نیز مطالعه آئین ها محدود شده است به رویکردی از مردم شناسی سنتی و مطالعات کلاسیک فولکور؛ که در نهایت ترسیم رمانتیک از یک میراث فرهنگی است. از این لحاظ تحلیل های موجود از آئین یا در تقلیل گرایی رشته ای محدود شده و هرکس از ظن خود آن ها را بررسی کرده است و یا به عهد کلاسیک و مطالعات فولکوریک تقلیل یافته اند. محدود بودن تجربه های میان رشته ای در فضاهای دانشگاهی ایران، و سیطه ی نوعی قبیله گرایی رشته ای سبب شده مطالعه زندگی و واقعیت های اجتماعی، تکرار داستان نمادین فیل و تاریکی باشد. هرچند در نهایت هرنوع مطالعه ای، نوعی تقلیل منظرگرایانه را در خودش دارد، اما اتخاذ رویکردهای میان رشته ای و تلاش برای تلفیق رشته ها و رویکردها در یک مطالعه می تواند موجباتی برای بسط و توسعه رویکردهای علمی و فهم عمیق تر و چند بعدی از یک پدیده باشد. | موضوع، آئین ها در فرهنگ ایران، عموما به آئین های مذهبی و به طور خاص به آئین های شیعی تقلیل یافته است و به همین دلیل بررسی این آئین ها بیش از آنکه در سنت دانشگاهی و ذیل اطلاعات میان رشته ای آئین شکل بگیرد، عموما در سنت مطالعات دینی و ذیل رویکردهای الاهیاتی و کلامی انجام شده است. آئین به مثابه فرایندی برای بازنمایی، بازتولید و برساخت امری جدی در یک فرهنگ، نه تنها قابل تقلیل به یک عرصه محدود نیست، بلکه نقش کلیدی ای در همه ی ابعاد و زمنیه های فرهنگ و جامعه در خود دارد. در سننت های علوم اجتماعی نیز مطالعه آئین ها محدود شده است به رویکردی از مردم شناسی سنتی و مطالعات کلاسیک فولکور؛ که در نهایت ترسیم رمانتیک از یک میراث فرهنگی است. از این لحاظ تحلیل های موجود از آئین یا در تقلیل گرایی رشته ای محدود شده و هرکس از ظن خود آن ها را بررسی کرده است و یا به عهد کلاسیک و مطالعات فولکوریک تقلیل یافته اند. محدود بودن تجربه های میان رشته ای در فضاهای دانشگاهی ایران، و سیطه ی نوعی قبیله گرایی رشته ای سبب شده مطالعه زندگی و واقعیت های اجتماعی، تکرار داستان نمادین فیل و تاریکی باشد. هرچند در نهایت هرنوع مطالعه ای، نوعی تقلیل منظرگرایانه را در خودش دارد، اما اتخاذ رویکردهای میان رشته ای و تلاش برای تلفیق رشته ها و رویکردها در یک مطالعه می تواند موجباتی برای بسط و توسعه رویکردهای علمی و فهم عمیق تر و چند بعدی از یک پدیده باشد. |