مهج الدعوات و منهج العبادات (ابن‌ طاووس): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده، سندهای این روایت‌ها و دعاها را نیاورده و به نام راویت‌کننده از معصوم(ع) بسنده کرده است. همچنین، دعاها را بدون درج زمان و مکان صدورشان آورده است.  

[[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]] این اثر را پس از اینکه خود، با بهره‌گیری از دعای معصومان(ع) یک دوره ریاضت طولانی را گذرانده بود، نوشته است. از‌این‌رو، مهج الدعوات نتیجۀ تجربۀ خودسازی او از ثمره‌های دعاها و ذکرهایی است که در کتاب‌های دیگر می‌دیده است و او آن متن‌های پراکنده را بیرون کشیده و یکجا ارائه داده است. دلیلی که [[ابن طاووس، علی بن موسی|ابن طاووس]] را برای کتابت مهج الدعوات برانگیخته است، یکی، پراکندگی آن دعاها و حرزها در کتاب‌های گوناگون و دیگری، نامأنوس‌بودنشان با یکدیگر بوده است. وی می‌گوید: چون این قدر منتخب، همگی در رساله‌های متفرقه و بیاض‌های متعدده نقل شده بود و از یکدیگر متفرق و با هم در کمال وحشت بودند و طالبان آن‌ها را چندان انتفاع و بهره‌ای به سهولت حاصل و میسر نبود، بدین خاطر، خواستم -به عون الله تعالی- که وحشت آن‌ها را به مؤانست و تفرقه‌گی آن‌ها را به جمعیت مبدل ساخته. همۀ آن‌ها را در رساله‌ای جمع نمایم. زیرا که هرگاه، همگی در کتابی مجتمع و محفوظ باشند، از برای راغبانش انفع و بهتر خواهد بود و از جهت طالبان ادعیه اسهل و نیکوتر می‌باشد. <ref>ر.ک: ابن طاووس، ص 14</ref>