الحقائق الإسلامية في الرد علی المزاعم الوهابية بأدلة الكتاب و السنة النبوية: تفاوت میان نسخه‌ها

وی اسلام را دین حنیفی دانسته که به برادری و الفت امر کرده و از تفرقه و دشمنی، نهی نموده و هدف از اوامر ربانی و توجیهات نبوی آن، ایجاد فضای تفاهم و برادری میان مسلمین بوده و با بانگی رسا، مسلمانان را به اعتصام به حبل الله و رعایت حقوق دیگران در تمامی امور، دعوت نموده است. به اعتقاد وی، با دقت نظر در تعالیم اسلامی و اموری همچون شهادتین، نماز، زکات، روزه و حج، به‎خوبی می‎توان دریافت که اسلام، اهتمام ویژه‎ای به توافق و تعاون بین مردم دارد<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>. ولذا به‎خوبی می‎توان دریافت که هر دعوتی که به تفرقه و شقاق بین افراد امت اسلامی منجر شود، با توجه به ادله کتاب و سنت، دعوتی باطل است و دعوت به وهابیت، چنین دعوتی می‎باشد<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>.

وی در ادامه، به تشریح جریان وهابیت و تأثیر آن در جامعه اسلامی پرداخته و تفرقه میان امت اسلامی و تأمین مصالح شخصی در پناه دین و به بهانه آن را یکی از اهداف این جریان، دانسته<ref>ر.ک: همان، ص15</ref> و سپس، به موضوع منع توسل به انبیا و صالحین توسط وهابیت، پرداخته است. به اعتقاد نویسنده، مسئله توسل به انبیا و صالحین، یکی از مهم‎ترین و اصلی‎ترین مسائلی است که جوهره اختلاف بین وهابیت و سایر مسلمین را تشکیل داده است؛ زیرا وهابیت، توسل به انبیا و صالحین را منع نموده و حتی در این منع و انکار، تا جایی مبالغه کرده است که آن را شرک دانسته و تمامی آیات نازل‎شده درباره پرستش اصنام توسط مشرکین را بر متوسلین به انبیا و صالحین، حمل کرده است؛ از جمله آیه شریفه 5 سوره احقاف '''وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ يدْعُو مِنْ دُونِ اللَّهِ مَنْ لاَ يسْتَجِيبُ لَهُ إِلَى يوْمِ الْقِيامَةِ وَ هُمْ عَنْ دُعَائِهِمْ غَافِلُونَ''' (و کیست گمراه‏تر از آن کس که به‎جاى خدا کسى را مى‏خواند که تا روز قیامت او را پاسخ نمى‏دهد و آنها از دعایشان بى‏خبرند) و آیه شریفه 18 سوره جن: '''فَلاَ تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً''' (پس هیچ‎کس را با خدا مخوانید)<ref>ر.ک: همان، ص22</ref>. نویسنده این اشتباه وهابیت را ناشی از خطای آنان در فهم معنای کلمه «الدعاء» دانسته؛ آنان گمان کرده‎اند که این واژه در همه جا، معنای عبادت را داشته، ولذا آن را درباره غیر خداوند، تحریم کرده‎اند؛ درحالی‎که در در لغت عربی، لفظی مشترک بوده که در معانی مختلفی به‎کار رفته است، از جمله: عبادت، نسبت، ندا، سؤال، دعوت به چیزی و تسمیه. نویسنده برای هریک از این موارد، آیه‎ای از آیات قرآن کریم را به عنوان شاهد، ذکر کرده است<ref>ر.ک: همان، ص23</ref>.