محبت در قرآن و حديث و تجلی آن در سيره نبوی و اقوال و احوال عارفان

محبت در قرآن و حديث و تجلی آن در سيره نبوی و اقوال و احوال عارفان
پدیدآوران	رافعی، علی (نويسنده)
ناشر	نشر اديان
مکان نشر	ایران - قم
سال نشر	1390ش
چاپ	1
شابک	‎978-964-2908-33-2
موضوع	دوستی (اسلام) - احادیث - دوستی (اسلام) - جنبه‌‏های قرآنی
زبان	فارسی
تعداد جلد	1
کد کنگره	1390 ‎‏/‎‏ر‎‏2‎‏م‎‏3 254/2 BP
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf

محبت در قرآن و حدیث و تجلی آن در سیره نبوی و اقوال و احوال عارفان، اثر علی رافعی، پژوهشی است در ترسیم جایگاه بنیادین محبت در ارکان هویت‌ساز اسلام و پاسخگویی به برخی پرسش‌ها و دشواری‌های نظری موجود در این‌باره.

در شرایطی که تلاشی گسترده برای ترسیم چهره‌ای نامناسب و توأم با خشونت از اسلام صورت می‌پذیرد، این پژوهش می‌کوشد تا با بررسی جایگاه محبت در متون درجه اول اسلامی و سیره پیامبر(ص)، اثبات نماید که محبت در مشی معنوی اسلام به‌عنوان کارآمدترین وسیله تقرب به خداوند و قاعده استواری که ستون‌های اسلام بر آن بنا نهاده شده است، از مقامات بلند اهل ایمان قلمداد شده و ازاین‌رو، توصیه به مراعات اخلاق و ضرورت التزام به حفظ حرمت و تفاهم با سایر انسان‌ها به‌عنوان اصلی متعالی در تعاملات اجتماعی مسلمانان، مد نظر قرار گرفته است و این امر، به‌صورت خاص در ارتباط با تعامل مؤمنان با یکدیگر، مورد اهتمام و توجه ویژه بوده است.

اما از سوی دیگر، در احکام اسلام و سیره نبوی، با مواردی همچون احکام جهاد، قتال، قصاص و... مواجه می‌شویم که به‌ظاهر در تقابل با اصل محبت به سر می‌برد و می‌تواند منشأ پرسشگری عالمانه واقع شود. بر این اساس، اثر حاضر می‌کوشد تا به سؤالاتی از قبیل اینکه آیا اساسا دین اسلام، مبتنی بر رأفت و رحمت است یا غضب و خشونت؟ و یا اینکه مصادیق رأفت و رحمت اسلامی در روایات و سیره پیامبر(ص) و خاندان نبوت کدام است؟، پاسخ گوید.

مطالب کتاب، در پنج فصل و یک نتیجه‌گیری کلی، ارائه شده است. این پژوهش، با تأکید بر اینکه استعمال حب درباره خداوند، در قرآن کریم، استعمالی حقیقی است، به تبیین مصادیق و کیفیت انواع سه‌گانه محبت در قرآن کریم (محبت خداوند نسبت به بندگان، محبت بندگان نسبت به خداوند و محبت بندگان نسبت به یکدیگر) می‌پردازد و با بررسی جایگاه رفیع محبت در روایات و ادعیه اسلامی، از طریق مرور ویژگی‌های محبان و محبوبان خداوند و عوامل ایجاد محبت در ساحت روانی و مشی اجتماعی انسان، در پی اثبات این معنا است که محبت در اسلام، در دو بستر همسو و هم‌راستا (محبت به حق و محبت به خلق) در همه ابعاد سلوک فردی و اجتماعی، مد نظر قرار گرفته است.

منابع مقاله

پیشگفتار.