بهاءالدینی، سید رضا
| نام | بهاءالدینی، سید رضا |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | سید صفی‌الدین |
| متولد | نهم فروردین 1287ش |
| محل تولد | قم |
| رحلت | شنبه 13 ربیع‌الاول 1418ق (28 تیرماه 1376ش) |
| اساتید | آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی |
| برخی آثار | نردبان آسمان؛ مجموعه‌ای از درسهای اخلاق فقیه وارسته و عارف فرزانه حضرت آیةالله بهاءالدینی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE12515AUTHORCODE |
سید رضا بهاءالدینی (1287-1376ش)، فقیه، استاد اخلاق و عرفان، از شاگردان آیت‌الله بروجردی و شیخ عبدالکریم حائری یزدی.
ولادت
آیت‌الله سید رضا بهاءالدینی در نهم فروردین 1287ش (عید سعید غدیر خم 1327ق) در شهر قم دیده به جهان گشود. پدرش سید صفی‌الدین، مردی عابد و خدمتگزار آستانه مقدسه حضرت معصومه و حافظ بسیاری از سوره‌های قرآن مجید و معروف به (کشف الآیات) بود.
تحصیلات
سید رضا پس از پشت‌سر نهادن دوران کودکی، در شش‌سالگی به مکتب‌خانه رفت و به فراگیری نصاب، گلستان، خواندن و نوشتن پرداخت و پس‌ازآن به آموختن علوم دینی روی آورد، و با کوشش فراوان و خستگی‌ناپذیر خود توانست مغنی را نزد مرحوم میرزا محمدعلی ادیب تهرانی، شرح لمعه و فرائد الاصول را در محضر آخوند میرزا محمد همدانی، قوانین الاصول را نزد آیت‌الله آخوند ملّا علی همدانی و مکاسب را در مجلس درس آیت‌الله سید صدرالدین صدر بیاموزد.
سپس در نوزده‌سالگی (سال 1346ق) در درس خارج فقه و اصول آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی حاضر شد و مدت‌های بسیار از دانش سرشار استادش بهره‌مند شد. و پس از وفات ایشان به درس حضرات آیات عظام: سید صدرالدین صدر، سید محمد حجت، سید محمدتقی خوانساری و حاج‌آقا حسین بروجردی حاضر شد و مبانی فقهی و اصولی‌اش را استوار ساخت و در 25 سالگی از آیت‌الله خوانساری اجازه اجتهاد، دریافت نمود.
تدریس
معظم له در کنار تحصیل به تدریس مقدمات و سطوح روی آورد و بارها سیوطی، مغنی، حاشیه، مطول، قوانین (پنج دوره)، رسائل، مکاسب و کفایه را تدریس کرد و شاگردان فراوانی را تربیت نمود. سپس خارج فقه و اصول را آغاز کرد و در مدت بیست سال، چند کتاب فقهی و چند دوره اصول را تدریس نمود و مجموع سال‌های تدریس وی، شصت سال به طول انجامید.
ویژگی‌های اخلاقی
از ویژگی‌های بارز آن اسوه فضیلت و تقوی، بی‌اعتنایی به دنیا، دوری از شهرت، دستگیری نیازمندان، رعایت مستحبات و پرهیز از مکروهات، برخورد نیکو و حسن خلق و صبر در مصائب و تحمّل دشواری‌ها (به‌خصوص در مرگ فرزند جوانش و شکیبایی در بیماری و خانه‌نشینی طولانی‌اش)، شب‌زنده‌داری و اقامه نماز شب و روزه‌های بسیار او بود. فراوان قرآن می‌خواند و پیاده‌روی، سیره همیشگی‌اش بود. چند بار در جبهه‌های نبرد حضور پیدا کرد و به نفس نفیس خویش، در کنار رزمندگان اسلام روزهای فراوانی را سپری ساخت.
در اسفندماه 1375 بود که سمیناری در تجلیل از وی در حوزه علمیه قم برپا شد و از شخصیت وی تجلیل گردید و کتابی با نام (آیت بصیرت) در شرح زندگی او منتشر شد.
وفات
سرانجام آن فقیه فرزانه پس از 90 سال عمر با برکت، در روز شنبه 13 ربیع‌الاول 1418ق (28 تیرماه 1376ش) بدرود حیات گفت و پیکر پاکش در یکشنبه، پس از یک تشییع باشکوه و نماز آیت‌الله فاضل لنکرانی بر آن در مسجد بالاسر حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله‌علیها به خاک سپرده شد.
آثار
ایشان نوشتارهایی پیرامون قرآن مجید، نهج‌البلاغة و صحیفه سجادیه از او به یادگار ماند و این‌همه، خمیرمایه درس‌ها و بحث‌های اخلاقی طولانی وی در حوزه علمیه قم را تشکیل داد[۱].
پانویس
- ↑ انصاری قمی، ناصرالدین، ص104-105