التذکرة في الوعظ
التذکرة في الوعظ، نوشته جمال الدين أبو الفرج عبد الرحمن بن علي بن محمد الجوزي (597هـ) از دانشمندان بزرگ حنبلی مذهب است که در دانش های گوناگون نظیر فقه، اصول فقه، تفسیر، حدیث، اخبار و تاریخ صاحب رأی بوده است. این کتاب با تحقیق طه عبدالرئوف سعد چاپ شده است. ابن جوزی کتابش را در بیست و چهار مجلس تنظیم کرده است. روش او در اندرزگویی -وعظ- خطابی است. ساختار کلامش با حمد و ثنای خداوند آغاز می‌شود .[۱] و معمولاً در همان آغاز و نیز در جایجای موعظه هایش سخن را با آوردن شعر زینت می‌بخشد. وی بیشتر از آیات قرآن نسبت به احادیث برای اتقان کلامش بهره برده و برخی از آیات قرآن را نیز تفسیر کرده است.[۲]
| التذکرة في الوعظ | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی (نویسنده) سعد، طه عبد الروف (محقق) |
| ناشر | دار ابن خلدون |
| مکان نشر | مصر - اسکندریه |
| سال نشر | 13ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف?ت? / 10/5 BP |
ابن جوزی در مقدمه، سمت و سوی مبحث هایش را نشان داده است؛ عبودیت خدای یگانه ای که پروردگار جهان هستی است و شأنیت پرستش دارد و اینکه باید آدمیان به او پناهنده شوند و خودشان را از یک سو، با درک انسانیت خویش و از سوی دیگر، با شوق بندگی خداوند و بایستگی ترس و هراس از او به مقام بندگی برسانند و پایان نیکویی را در انتهای زندگی داشته باشند و به بهشت جاویدانش دست یابند.[۳]
ابن جوزی بخشی از زندگیش را در زمان دو جنگ صلیبی گذرانده است. از این رو، ترغیب مسلمانان به نبرد با کفار صلیبی برای وی اهمیت داشته و یک مجلس را به جهاد در راه خدا ویژه کرده است با اینکه در مجالس اندرزگویی کمتر به این دست موضوع‌ها پرداخته می‌شود.[۴]
پانویس
منابع مقاله
- متن کتاب
- مقدمه کتاب