عبدی، اسحاق بن محمد
اسحاق بن محمد عبدی، عالم، متکلم و ادیب یمینی زیدی در قرن یازدهم و دوازدهم بوده است.
تولد
اسحاق بن محمد بن قاسم عبدی صعدی یمنی، در حدود سال 1050ق، در صعده یمن متولد شد.
تحصیلات و اساتید
او نزد عالمان عصر خویش کسانی چون قاضی صالح بن مهدی مقبلی (متوفی 1108ق) تلمذ نمود و از او بهرهمند شد و چیزی نگذشت که در زمره بزرگان زمان خویش قرار گرفت.
مسافرتها
در همان ایام به مکه مسافرت نمود و پس از گذشت زمانی اندک در ایام حسن متوکل به سمت «لحیّه» روانه گشت و سپس در سال 1105ق، به مکه بازگشت و بعد از گذشت ایامی به سمت زادگاهش برگشت. در آنجا با مهدی زیدی احمد بن حسین بن قاسم، معروف به صاحب، ارتباط خوبی برقرار کرد و چیزی نگذشت که اسم ایشان در شمار وزرایش قرار گرفت و والی مخاء گشت. سپس بین او و مهدی اختلاف افتاد و مهدی او را به هند تبعید کرد. پادشاه هند او را تکریم نمود. اسحاق بن محمد در آنجا کتاب «الاحتراس» خویش را نگاشت. بعد از مدتی به یمن بازگشت و در ابیعریش (شهر و ناحیهای واقع در منطقه عسیر تهامه، در جنوب غربی عربستان، واقع در مرز این کشور با یمن)، در سال 1115ق، از دنیا رفت.
آثار
پانویس
منابع مقاله
- گروه علمی در مؤسسه امام صادق(ع)، «معجم طبقات المتكلمين»، مؤسسه امام صادق(ع)، قم، چاپ اول، 1424ق.
- قیلی، حسین مقبل، «إبطال العناد في أفعال العباد»، تألیف اسحاق بن محمد عبدی، مكتبة التراث الإسلامي، صعده، یمن، چاپ اول، 1419ق.
- حسینی اشکوری، احمد، مؤلفات الزيدية، کتابخانه آیتاللهالعظمی مرعشی نجفی، قم، چاپ اول، 1413ق.