نجفی، ضیاءالدین: تفاوت میان نسخه‌ها

    جز (جایگزینی متن - '</div> '''' به '</div> '''')
    برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
    جز (جایگزینی متن - 'روحاني' به 'روحانی')
    خط ۳۰: خط ۳۰:
    |}
    |}
    </div>
    </div>
    '''ضياءالدين نجفى'''، در سال 1325ش، در نجف اشرف، ديده به جهان گشود. خاندان نجفى عموماً از فقهاى نامدار شيعه و از مفاخر رجال مرجعيت و روحانيت عصر خويش بوده و طبق مدارك موجود در سده‌هاى متوالى از پرورش‌يافتگان بزرگانى همچون مقدس اردبيلى، [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، شيخ انصارى، ميرزاى نائينى، [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]]، [[آخوند خراسانى]]، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و... بوده‌اند.
    '''ضياءالدين نجفى'''، در سال 1325ش، در نجف اشرف، ديده به جهان گشود. خاندان نجفى عموماً از فقهاى نامدار شيعه و از مفاخر رجال مرجعيت و روحانیت عصر خويش بوده و طبق مدارك موجود در سده‌هاى متوالى از پرورش‌يافتگان بزرگانى همچون مقدس اردبيلى، [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، شيخ انصارى، ميرزاى نائينى، [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]]، [[آخوند خراسانى]]، [[اصفهانی، ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] و... بوده‌اند.


    ضياءالدين نجفى، تحصيلات ابتدايى خود را از سال 1331ش، آغاز نمودند و همراه با تحصيلات كلاسيك، به فراگيرى قرآن، ادبيات فارسى كهن مانند كليات حافظ، گلستان سعدى، رسم‌الخط و رساله احكام و اخلاق پرداخت.
    ضياءالدين نجفى، تحصيلات ابتدايى خود را از سال 1331ش، آغاز نمودند و همراه با تحصيلات كلاسيك، به فراگيرى قرآن، ادبيات فارسى كهن مانند كليات حافظ، گلستان سعدى، رسم‌الخط و رساله احكام و اخلاق پرداخت.


    ايشان در حدود 14 سالگى؛ يعنى در سال 1337 رسماً فراگيرى دروس حوزوى را در تهران آغاز نمودند، دروس مقدماتى و علوم پايه؛ يعنى ادبيات عرب، صرف و نحو، معانى، بيان، بديع، معانى، منطق و سپس دروس عمومى فقه و اصول شامل دوره‌ى فقه عمومى كتاب «شرح لمعه» دمشقيه و «أصول الفقه» ابتدايى را ابتدا در خدمت پدر و سپس در مدرسه حاج ابوالفتح و در ادامه در مدرسه مروى تهران كه به سرپرستى حاج [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] و مديريت فرزند برومند ايشان، حاج ميرزا باقر آشتيانى بود نزد اساتيد بزرگى همچون آيات عظام: شيخ عبدالرزاق قائنى و [[حسینی طهرانی، هاشم|سيد هاشم حسينى تهرانى]] و ديگر اساتيد برجسته به پايان رساند و مفتخر به عمامه‌گذارى و پوشيدن لباس مقدس روحانيت گرديد.
    ايشان در حدود 14 سالگى؛ يعنى در سال 1337 رسماً فراگيرى دروس حوزوى را در تهران آغاز نمودند، دروس مقدماتى و علوم پايه؛ يعنى ادبيات عرب، صرف و نحو، معانى، بيان، بديع، معانى، منطق و سپس دروس عمومى فقه و اصول شامل دوره‌ى فقه عمومى كتاب «شرح لمعه» دمشقيه و «أصول الفقه» ابتدايى را ابتدا در خدمت پدر و سپس در مدرسه حاج ابوالفتح و در ادامه در مدرسه مروى تهران كه به سرپرستى حاج [[آشتیانی، احمد|ميرزا احمد آشتيانى]] و مديريت فرزند برومند ايشان، حاج ميرزا باقر آشتيانى بود نزد اساتيد بزرگى همچون آيات عظام: شيخ عبدالرزاق قائنى و [[حسینی طهرانی، هاشم|سيد هاشم حسينى تهرانى]] و ديگر اساتيد برجسته به پايان رساند و مفتخر به عمامه‌گذارى و پوشيدن لباس مقدس روحانیت گرديد.


    شيخ ضياءالدين نجفى به‌همراه تحصيل، كار تدريس را آغاز نموده و گروهى از طلاب به‌خاطر نقدهاى علمى و شفافيت در تدريس متون علمى حوزوى، براى تلمذ به‌سوى ايشان شتافتند؛ به‌طورى‌كه نبوغ، دقت و عمق تفكر ايشان در مجامع علمى و روحانيت مطرح شد. در همين زمان بود كه ايشان كتاب‌هاى: تنقيح در اشارات شرح لمعه و كتاب شرح وقت و قبله شرح لمعه و كتاب توضيح المطول و رساله در بحث دلالت منطق را نوشتند.
    شيخ ضياءالدين نجفى به‌همراه تحصيل، كار تدريس را آغاز نموده و گروهى از طلاب به‌خاطر نقدهاى علمى و شفافيت در تدريس متون علمى حوزوى، براى تلمذ به‌سوى ايشان شتافتند؛ به‌طورى‌كه نبوغ، دقت و عمق تفكر ايشان در مجامع علمى و روحانیت مطرح شد. در همين زمان بود كه ايشان كتاب‌هاى: تنقيح در اشارات شرح لمعه و كتاب شرح وقت و قبله شرح لمعه و كتاب توضيح المطول و رساله در بحث دلالت منطق را نوشتند.


    شيخ ضياءالدين نجفى در اواخر حيات مرحوم [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] موفق به تشرف به حوزه علميه قم شدند، ولى نه به قصد اقامت؛ تا اينكه در سال 1348ش، درحالى‌كه هنوز 22 بهار از عمرش نمى‌گذشت، وارد حوزه علميه قم شد و تا سال 1360 از اساتيد نامدار و استوانه‌هاى علمى حوزه علميه قم بهره‌مند گرديد.
    شيخ ضياءالدين نجفى در اواخر حيات مرحوم [[بروجردی، حسین|آيت‌الله بروجردى]] موفق به تشرف به حوزه علميه قم شدند، ولى نه به قصد اقامت؛ تا اينكه در سال 1348ش، درحالى‌كه هنوز 22 بهار از عمرش نمى‌گذشت، وارد حوزه علميه قم شد و تا سال 1360 از اساتيد نامدار و استوانه‌هاى علمى حوزه علميه قم بهره‌مند گرديد.