آداب المريدين و يليه داعي الفلاح إلی سبل النجاح: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'اوراد الاحباب و فصول الاداب' به 'أوراد الأحباب و فصوص الآداب') |
||
خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
{{کاربردهای دیگر| آداب (ابهام زدایی)}} | {{کاربردهای دیگر| آداب (ابهام زدایی)}} | ||
'''آداب المريدين''' اثر [[سهروردی، عبدالقاهر بن عبدالله|ضياءالدين عبدالقاهر بن عبدالله بن محمد سهروردى بکرى]] (490-563ق)، از مشايخ بزرگ صوفيان، کتابى عرفانى به زبان عربى است که در نيمه اول قرن ششم هجرى تألیف شده است. | '''آداب المريدين''' اثر [[سهروردی، عبدالقاهر بن عبدالله|ضياءالدين عبدالقاهر بن عبدالله بن محمد سهروردى بکرى]] (490-563ق)، از مشايخ بزرگ صوفيان، کتابى عرفانى به زبان عربى است که در نيمه اول قرن ششم هجرى تألیف شده است. | ||
اين کتاب از آغاز تأليف مورد توجّه صوفيه و مستمسک جمیع ارباب طريقت بوده است. از آن میان، [[سهروردی، عمر بن محمد|شهابالدّين ابوحفص عمر بن محمّد سهروردى]] (539-632ق)، برادرزاده نویسنده، در نوشتن کتاب [[عوارف المعارف]] این کتاب را مبناى کار خود ساخته است. نيز [[باخرزی، یحیی بن احمد|ابوالمفاخر سيفالدّين يحيى باخَرزى]] (586-659ق) در بخش دوم کتاب [[ | اين کتاب از آغاز تأليف مورد توجّه صوفيه و مستمسک جمیع ارباب طريقت بوده است. از آن میان، [[سهروردی، عمر بن محمد|شهابالدّين ابوحفص عمر بن محمّد سهروردى]] (539-632ق)، برادرزاده نویسنده، در نوشتن کتاب [[عوارف المعارف]] این کتاب را مبناى کار خود ساخته است. نيز [[باخرزی، یحیی بن احمد|ابوالمفاخر سيفالدّين يحيى باخَرزى]] (586-659ق) در بخش دوم کتاب [[أوراد الأحباب و فصوص الآداب|اورادُ الاَحباب]] از این اثر بهره فراوان برده است.<ref>بجنوردى، سيد كاظم و همكاران، ص165</ref> | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
کتاب با دو مقدمه از محقق اثر، دکتر شيخ عاصم ابراهیم الکيالى و نویسنده آغاز و مطالب در 27 فصل، ارائه شده است. در فصول کتاب از اصول اعتقادات صوفيان، احوال و مقامات سالکان، شَطْحيات صوفيان، آداب صوفيان در سفر و حضر و سّماع و جز آن سخن به میان آمده است. | کتاب با دو مقدمه از محقق اثر، دکتر شيخ عاصم ابراهیم الکيالى و نویسنده آغاز و مطالب در 27 فصل، ارائه شده است. در فصول کتاب از اصول اعتقادات صوفيان، احوال و مقامات سالکان، شَطْحيات صوفيان، آداب صوفيان در سفر و حضر و سّماع و جز آن سخن به میان آمده است. |