ابن خلکان، احمد بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ظهير الدين' به 'ظهيرالدين') |
جز (جایگزینی متن - 'شرف الدين' به 'شرف‌الدين') |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
وى در سال 626ق از وطنش به حلب رفت. مدتى در دمشق اقامت كرد و بعد به عنوان نائب قاضى القضاة مصر روانه آن ديار شد. پس از چندى به دستور «الظاهر بيبرس» (چهارمين سلطان مصر در سال‌هاى 657 تا 676ق) در سال 659ق به سمت قاضى القضاة دمشق منصوب شد و در آن‌جا امور قضايى تمام شامات و نيز تدريس در هفت مدرسه معروف آن را نيز به عهده داشت. | وى در سال 626ق از وطنش به حلب رفت. مدتى در دمشق اقامت كرد و بعد به عنوان نائب قاضى القضاة مصر روانه آن ديار شد. پس از چندى به دستور «الظاهر بيبرس» (چهارمين سلطان مصر در سال‌هاى 657 تا 676ق) در سال 659ق به سمت قاضى القضاة دمشق منصوب شد و در آن‌جا امور قضايى تمام شامات و نيز تدريس در هفت مدرسه معروف آن را نيز به عهده داشت. | ||
وى در درس | وى در درس شرف‌الدين ابوالفضل احمدبن منعه فقيه و پس از آن محمد بن ابراهيم بن خلكان حضور داشت و بعد از اين دو، در محضر شيخ ابوجعفر محمد بن هبة الله بن المكرم، علوم حديث و [[صحيح بخارى]] را آموخت. او علم خلاف را نزد شيخ اثير الدين مفضل بن عمر ابهرى در سال 626ق ياد گرفت. به دليل مهاجرت‌هاى مختلف با بزرگان زيادى ارتباط داشت و اين ارتباطات، تأثيراتى روى شخصيت وى گذارده است. او مورد تمجيد برخى از شعراى معاصر خود چون رشيد الدين فارقى، سعد الدين فارقى و نورالدين مصعب قرار گرفت. | ||
وى علاوه بر قضاوت، به علوم فقه و اصول نيز پرداخت. در تاريخ، نحو و ادب عرب نيز چيره دست بود. از او اشعار لطيفى نيز بر جاى مانده و اين بيانگر آن است كه در سرودن غزل و دو بيتى چيره دست بود. در مورد وى گفته‌اند: «ابن خلكان شعرشناسى است كه 17 ديوان شعر را حفظ كرده و آگاه‌ترين افراد به ديوان متنبى است.» او اهل سنت و جماعت بود و در اين زمينه تعصب خاص داشت و اين مسأله در کتاب معروف او و نيز داورى‌هايش كاملاً نمودار است. | وى علاوه بر قضاوت، به علوم فقه و اصول نيز پرداخت. در تاريخ، نحو و ادب عرب نيز چيره دست بود. از او اشعار لطيفى نيز بر جاى مانده و اين بيانگر آن است كه در سرودن غزل و دو بيتى چيره دست بود. در مورد وى گفته‌اند: «ابن خلكان شعرشناسى است كه 17 ديوان شعر را حفظ كرده و آگاه‌ترين افراد به ديوان متنبى است.» او اهل سنت و جماعت بود و در اين زمينه تعصب خاص داشت و اين مسأله در کتاب معروف او و نيز داورى‌هايش كاملاً نمودار است. | ||