استرآبادی (ابهام‌زدایی): تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'ه اش ' به 'ه‌اش ')
    جز (Hbaghizadeh صفحهٔ استرآبادی (ابهام زدایی) را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به استرآبادی (ابهام‌زدایی) منتقل کرد)
     
    (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
    خط ۱۹: خط ۱۹:




    * [[استرآبادی، محمدتقی]] (وفات:1271ق- استرآباد)، از مشاهیر علمای شیعه است. وی از [[ایوان کیفی، محمدتقی بن عبدالرحیم|محمدتقی بن محمدرحیم تهرانی اصفهانی]] معروف به صاحب «[[هداية المسترشدين في شرح أصول معالم‌الدين|هداية المُسْتَرشِدين]]»، اجازه‌ی اجتهاد گرفت و به مدت چهارده سال در محضر علمای نجف و کربلا تلمذ کرد.
    * [[استرآبادی، محمدتقی|ملا محمدتقی بن محمد اسماعیل]] (وفات:1271ق- استرآباد)، از مشاهیر علمای شیعه است. وی از [[ایوان کیفی، محمدتقی بن عبدالرحیم|محمدتقی بن محمدرحیم تهرانی اصفهانی]] معروف به صاحب «[[هداية المسترشدين في شرح أصول معالم‌الدين|هداية المُسْتَرشِدين]]»، اجازه‌ی اجتهاد گرفت.
     
     
    * [[استرآبادی، محمدتقی|ابوجعفر محمدتقی بن عبدالوهاب استرآبادی]] (متوفای 1058ق)، فیلسوف، متکلم، شاعر، از اعلام قرن دوازدهم هجری





    نسخهٔ کنونی تا ‏۲۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۰۴

    اِسْتَراباد یا اَسْتَراباد، نام‌ کهن‌ شهرستان‌ کنونی‌ گرگان در استان گلستان است. در سده‌های نخستین‌ اسلامی‌، استراباد مرکز ایالتی‌ به‌ همین‌ نام‌ در دوره صفویه، قاجار و اندکی‌ پس‌ از آن‌ بوده است.

    استرآبادی ممکن است به هر یک از افراد زیر اشاره داشته باشد:




    • على بن محمد استرآبادى (740-816ق)، معروف به مير سيد شريف جرجانى، از نامداران علم کلام، حکمت و ادب و منطق و از عالمان پرآوازه سده هشتم هجرى است. وی حنفی مذهب و اشعری مسلک است که بیشترین آوازه‌اش به دلیل شروح و حواشی ارزشمند وی بر آثار پیشینیان است.






    • میرزا محمدمهدی خان استرآبادی (متوفای ح1173ق) فرزند محمدنصير، منشى و وقايع‌نگار نادر شاه افشار. استرابادي، به گفته برخى‌از نویسندگان معاصرش، در شعر «كوكب» تخلص مى‌كرده است.



    • محمدقاسم هندوشاه استرآبادى (977-1023ق)، معروف به فرشته، مورخ و پزشک شيعى ايرانى الاصل اهل استرآباد و كارگزار سلاطين احمدنگر و بيجاپور هند كه از وى با عنوان "غريبان" و "غريب‌زاده" نيز ياد شده است.


    • سلطان حسين استرآبادى (994-1082ق)، فرزند سلطان محمد، عالم و خطیب شيعى، از شاگردان شيخ بهايى است كه پس از پايان تحصيلاتش در اصفهان، به زادگاهش استرآباد بازگشت و در آنجا به تأليف كتاب و ارشاد مردمان پرداخت.