رادویانی، محمد بن عمر: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
| تخلص = | | تخلص = | ||
| نسب = | | نسب = | ||
| نام پدر = | | نام پدر =عمر | ||
| ولادت = | | ولادت = | ||
| محل تولد = | | محل تولد =قرن پنجم و ششم هجری | ||
| کشور تولد = | | کشور تولد = | ||
| محل زندگی = | | محل زندگی = | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
| دین = | | دین = | ||
| مذهب = | | مذهب = | ||
| پیشه = | | پیشه =ادیب | ||
| منصب = | | منصب = | ||
| پس از = | | پس از = | ||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
| علایق پژوهشی = | | علایق پژوهشی = | ||
| سبک نوشتاری = | | سبک نوشتاری = | ||
| آثار = | | آثار =[[ترجمان البلاغه]] | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
| امضا = | | امضا = | ||
| کد مؤلف = AUTHORCODE52106AUTHORCODE | | کد مؤلف = AUTHORCODE52106AUTHORCODE | ||
}} | }} | ||
'''محمد بن عمر رادویانی''' (قرن پنجم و ششم هجری)، نویسنده | '''محمد بن عمر رادویانی''' (قرن پنجم و ششم هجری)، نویسنده «[[ترجمان البلاغه]]» کهن‌ترین کتاب ادبیات ایران در زمینه صنایع ادبی و شرح علوم بلاغت است. این کتاب از نمونه‌های بسیار معدود ادبی از ادبیات منثور ایران بشمار می‌رود که در میانه سال‌های 411-507ق/1088-1114م، تألیف شده است<ref>ر.ک: صافی، قاسم، ص192</ref>. | ||
==سرگذشت== | ==سرگذشت== | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
# صافی، قاسم، «مروری بر کتاب ترجمان البلاغة (مؤلف محمد بن عمر رادویانی)»، تحقیقات کتابداری و اطلاع‌رسانی دانشگاهی، اسفند 138، شماره 39، ص191 تا 194 | #[[:noormags:857249| صافی، قاسم، «مروری بر کتاب ترجمان البلاغة (مؤلف محمد بن عمر رادویانی)»، تحقیقات کتابداری و اطلاع‌رسانی دانشگاهی، اسفند 138، شماره 39، ص191 تا 194]]. | ||
# میرانصاری، علی، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1387. | # میرانصاری، علی، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1387. | ||
| خط ۶۶: | خط ۶۵: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 خرداد 1403]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ خرداد 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ خرداد 1403 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ خرداد 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ خرداد 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۱
| رادویانی، محمد بن عمر | |
|---|---|
 | |
| نام پدر | عمر |
| محل تولد | قرن پنجم و ششم هجری |
| پیشه | ادیب |
| اطلاعات علمی | |
| برخی آثار | ترجمان البلاغه |
محمد بن عمر رادویانی (قرن پنجم و ششم هجری)، نویسنده «ترجمان البلاغه» کهن‌ترین کتاب ادبیات ایران در زمینه صنایع ادبی و شرح علوم بلاغت است. این کتاب از نمونه‌های بسیار معدود ادبی از ادبیات منثور ایران بشمار می‌رود که در میانه سال‌های 411-507ق/1088-1114م، تألیف شده است[۱].
سرگذشت
از احوال او همین‌قدر دانسته است که در سده 5ق، می‌زیسته است و به‌احتمالی در نیمه دوم این سده، با مشاهده فقدان کتابی در علم بلاغت به زبان فارسی، بر آن می‌شود تا کتابی در «دانستن اجناس بلاغت و اقسام صناعت و شناختن سخنان باپیرایه و معانی بلندپایه» تدوین کند. تا این زمان، دو کتاب عروضی توسط ابوالعلای شوشتری و ابویوسف عروضی، به زبان فارسی تألیف شده بود. رادویانی با آگاهی نسبت به این دو کتاب، چارچوب اثر خود را بر پایه تقسیم‌بندی محاسن الکلام، نوشته نصر بن حسن مرغینانی قرار داد و سپس با بهره‌گیری از شنیده‌ها و یادداشت‌های «مسموع و مطبوع» خود و نیز استفاده از دیوان‌های شاعران و برخی از آثار بلاغی عرب، مانند کتاب زهره، نوشته محمد بن داوود اصفهانی (متوفی 296ق)، اثر خود را فراهم آورد و به شخصیتی که نامش دانسته نیست تقدیم کرد[۲].
محمد بن عمر رادویانی، یکی از ادیبان قرن پنجم و ابتدای قرن ششم است که در سرزمین خارج از ایران (به‌احتمال قوی در قلمرو قراخانیان در مشرق ترکستان و در نزدیکی فرغانه) که زبان ادبی آن فارسی بوده، به دنیا آمده و رشد کرده است[۳].
آثار
ترجمان البلاغة.
پانویس
منابع مقاله
- صافی، قاسم، «مروری بر کتاب ترجمان البلاغة (مؤلف محمد بن عمر رادویانی)»، تحقیقات کتابداری و اطلاع‌رسانی دانشگاهی، اسفند 138، شماره 39، ص191 تا 194.
- میرانصاری، علی، «دائرةالمعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1387.