مناقب اهل‌بیت(ع) در شعر کهن فارسی گزیده قصاید پنجاه شاعر منقبت سرا از اول تیموریان تا آخر صفویان: تفاوت میان نسخه‌ها

این زبان فارسی از شعر کمال الدين عبدالرزاق در وصف رسول (ص) گرفته، تا اشعار شیخ [[کاشی، حسن|حسن کاشی]] در منقبت [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و تا محتشم در باره عاشورا، زبان عشق و فرهنگ فارسی اسلامی بود. در این زبان، اسلام و تاریخ آن، آنچنان که پارسی زبان دوست دارد، انعکاس داشته و دارد. حرکت مفاهیم منقبت و مدحت اهل بیت در زبان فارسی، یک حرکت عادی نبوده، بلکه موجی خروشان بود که از دل شاعران بر می آمد و در دل این مردم می نشست و آنان را به وجد می آورد.

از شاعران مذکور در این کتاب می توان به [[کاشی، حسن|حسن کاشی]]، [[لطف‌الله نیشابوری]]، [[کاتبی نیشابوری]]، حسین بن حسن کمال خوارزمی، قاضی نظام الدین هروی، علی شهاب سبزواری قرن نهم، غباری هروی قرن نهم، باباسودائی ابیوردی، مولانا برندق بخارایی، [[ناصر بخارایی]]، [[کمال غیاث شیرازی]]، منظری شاعر قن یازدهم، ملاشاه قدسی، دعایی مشهدی قرن نهم، غواصی هروی قرن نهم، افچنگی خراسانی قرن نهم، [[ابن حسام هروی]] و مولانا توحیدی قرن نهم اشاره کرد.<ref> [https://www.cgie.org.ir/fa/news/215315 ر.ک: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی] </ref>